16 ¹ Маъбаддан еттита фариштага: “Боринглар, Худо ғазабининг еттита косасини ерга тўкинглар”,- деб гапираётган баланд бир овозни эшитдим. ² Биринчи фаришта чиқиб, ўз косасини ерга тўкди. Унда йиртқич ҳайвоннинг тамғасига эга бўлган ҳамда унинг тасвирига сажда қиладиган одамларда оғир ва жирканч йирингли яралар пайдо бўлди. ³ Иккинчи фаришта ўз косасини денгизга тўкди. Денгиз эса гўёки мурданинг қонидек қонга айланди ва унинг ичидаги бор жонзод ўлди. ⁴ Учинчи фаришта ўз косасини дарёларга ва сув манбаларига тўкди – мана, қон бўлди. ⁵ Мен эса сув фариштасининг шундай сўзлаётганини эшитдим: “Ё, Раббий, Сен ҳақсан! Ё, ҳозир Бор, азалдан бор Бўлган, Сен муқаддассан! Чунки Сен шундай ҳукм қилдинг – ⁶ улар муқаддаслару пайғамбарларнинг қонини тўкканлари учун Сен уларга қон ичирдинг. Улар бунга лойиқдир”. ⁷ Шунда мен қурбонгоҳнинг гапираётганини эшитдим: “Ҳа, ё, Раббий Қодир Худо, Сенинг ҳукмларинг ҳаққоний ва ҳақдир!” ⁸ Тўртинчи фаришта ўз косасини қуёшга тўкди ва қуёшга одамларни олов билан куйдириш учун қудрат берилди. ⁹ Одамларни кучли жазирама куйдира бошлади. Улар эса шу яралар устидан ҳокимиятга эга бўлган Худога куфр келтирдилар ва Уни шарафламасдан тавба қилмадилар. ¹⁰ Бешинчи фаришта ўз косасини йиртқич ҳайвоннинг тахтига тўкди ва унинг шоҳлиги зимистонга чулғаниб қолди. Одамлар эса азобдан тилларини тишладилар, ¹¹ ва ўз азоблару яралари сабабли осмоннинг Худосига куфр келтирдилар, аммо ўз ишларида тавба қилмадилар. ¹² Олтинчи фаришта ўз косасини буюк Фрот дарёсига тўкди. Шунда шарқдаги подшоҳларга йўл тайёр бўлиши учун ундаги сув қуриди. ¹³ Кейин мен аждарнинг, йиртқич ҳайвоннинг ва сохта пайғамбарнинг оғизларидан чиқаётган, бақаларга ўхшаш учта нопок руҳни кўрдим. ¹⁴ Булар – аломатлар яратадиган ёвуз руҳлардир. Улар бутун дунёдаги юртларнинг подшоҳлари олдига чиқади, токи Қодир Худонинг ўша буюк кунида бўладиган жангга уларни тўпласинлар. ¹⁵ “Мана, Мен ўғридек келяпман. Яланғоч юрмаслик учун, ўз шармандалигини кўрмасликлари учун кийимини асраётган ва бедор бўлган одам бахтлидир!” ¹⁶ Улар эса яҳудий тилида Хар-Мегиддўн, деб аталадиган жойда подшоҳларни тўплашди. ¹⁷ Еттинчи фаришта ўз косасини ҳавога тўкди ва осмондаги маъбаддан, тахтдан: “Амалга ошди!”- деган баланд бир овоз эшитилди. ¹⁸ Шунда момақалдироқ, чақмоқ ҳамда шовқинлар содир бўлди, ва ер юзида инсон яшагандан бери бу қадар юз бермаган кучли зилзила бўлди. Шундай буюк зилзила, шундай кучли зилзила эди! ¹⁹ Буюк шаҳар уч қисмга бўлиниб кетди, мажусийларнинг шаҳарлари барбод бўлди. Буюк Бобил шаҳрига Худонинг қаҳр-ғазабининг шароби қадағи берилиш учун у ҳам Худонинг қаршисида ёдга олинди. ²⁰ Ҳар бир орол қочиб кетди, тоғлар эса йўқолди. ²¹ Самодан одамларга бир талантиас катталигида дўл ёғди. Одамлар эса дўлдан келиб чиққан яралар учун Худога куфр келтирдилар, чунки ундан бўлган яра жуда оғир эди.