15 ¹ Мен осмонда бошқа бир буюк ва ажойиб аломатни – қўлида еттита охирги яраларга эга бўлган еттита фариштани кўрдим. Шу яралар билан Худонинг қаҳри тугар эди. ² Мен гўё олов аралаш ойнали денгизни кўрдим. Йиртқич ҳайвонни, унинг тасвирини, унинг тамғасини ва унинг исмининг сонини енгганлар Худонинг кифарларини тутиб, мана шу ойнали денгизда туриб, ³ Худонинг қули Мусонинг қўшиғини ҳамда Қўзининг қўшиғини куйлаб дер эдилар: “Ё, Раббий Қодир Худо, Сенинг ишларинг буюк ва мўъжизакордир! Сенинг йўлларинг тўғри ва ҳақиқийдир, эй, муқаддасларнинг Подшоҳи! ⁴ Ё, Раббий, ким Сендан қўрқмайди ва Сенинг номингни шарафламайди? Зеро ёлғиз Сен муқаддассан! Барча халқлар келиб, Сенинг олдингда сажда қиладилар, чунки Сенинг ҳукмларинг аён бўлди!” ⁵ Бундан сўнг мен бир қарадим – мана, осмонда Гувоҳлик Чодирининг маъбади очилди. ⁶ Қўлида еттита ярага эга бўлган, тоза ва оппоқ зиғир мато кийган ҳамда кўксигача олтин камар таққан еттита фаришта маъбаддан чиқди. ⁷ Тўртта жонвордан бири еттита фариштага абадулабад яшайдиган Худонинг ғазаби билан тўлдирилган еттита олтин косани берди. ⁸ Шунда маъбад Худонинг қудрати ва Унинг шуҳратининг тутуни билан тўлди. Еттита фариштанинг еттита яраси тугамагунича, ҳеч ким маъбадга кира олмади.