16 ¹ Повул Дербе ва Листрага етиб борди. У ерда Тимўтий исмли бир шогирд бор эди. Унинг онаси имон келтирган яҳудий, отаси эса юнон эди. ² Листра ва Икониумдаги биродарлар у ҳақида яхши гувоҳлик берган эдилар. ³ Повул ўзи билан бирга Тимўтийни олишни хоҳлади ва уни олиб, у ерда бўлган яҳудийлар сабабли хатна қилди. Чунки унинг отаси юнон эканини ҳамма билар эди. ⁴ Улар шаҳарлардан ўтаётиб, Йерусалимдаги ҳаворийлар ва жамоабошилар томонидан ўрнатилган қарорларга риоя қилишни имонлиларга тайинлар эдилар. ⁵ Жамоатлар эса имонда мустаҳкамланиб, сони кундан-кунга ошиб бораётган эди. ⁶ Сўнг Фригия ва Галатия юртларидан ўтгач, уларга Муқаддас Руҳ томонидан Асия юртида Сўзни воизлик қилиш ман этилди. ⁷ Мисиягача етиб борганларида, Битинияга боришга уриндилар, аммо Руҳ уларга ижозат бермади. ⁸ Ўшанда Мисиядан ўтиб, Троада шаҳрига тушиб келдилар. ⁹ Ўша тунда Повулга ваҳий кўриниши бўлди – македониялик бир эркак унинг қаршисида туриб: “Македонияга келиб, бизга ёрдам бергин!”- деб ўтинди. ¹⁰ Бу ваҳий кўринишидан кейин биз дарров Македонияга бориш ҳаракатини қилдик, чунки Раббий бизни уларга Хушхабарни воизлик қилишга даъват қиляпти, деган хулосага келган эдик. ¹¹ Шундай қилиб, Троададан жўнаб, тўғри Самофракияга, эртаси куни эса Неаполга сузиб бордик. ¹² У ердан чиқиб, Македониянинг ўша қисмидаги бош шаҳарга, Рим колонияси бўлмиш Филиппига келдик. Ўша ерда бир неча кун туриб қолдик. ¹³ Шаббат куни биз шаҳардан ташқарига, дарё бўйига чиқдик. У ерда одатдаги ибодат йиғини бўлар эди. У ерда ўтириб, тўпланган аёллар билан суҳбатлашдик. ¹⁴ Тиатира шаҳридан бўлган, алвон тўн сотувчи, Худога сажда қилувчи Лидия исмли бир аёл бизни тинглар эди. Повулнинг айтаётганларига қулоқ солиш учун Раббий унинг юрагини очди. ¹⁵ У ўзининг хонадонидагилари билан бирга чўмдирилгач, биздан ёлвориб: “Агар сизлар мени Раббийга содиқ, деб ҳисобласангизлар, менинг уйимга кириб, шу ерда яшанглар”,- деди. Шундай қилиб, у бизни кўндирди. ¹⁶ Бир куни ибодат йиғинига кетаётганимизда, фолбинлик руҳига эга бўлган бир чўри қиз бизга дуч келди. У фолбинлик билан ўз хўжайинларига кўп даромад келтирар эди. ¹⁷ У Повул ва бизнинг ортимиздан юриб: “Бу одамлар Худойи Таолонинг қулларидир, улар бизга нажот йўлини эълон қилмоқдалар”,- деб бақирар эди. ¹⁸ У кўп кунлар давомида шундай қилар эди. Повул эса аччиқланиб, унга бурилди-да, руҳга: “Исо Масиҳ номидан сенга буюраман: ундан чиқиб кет”,- деди. Руҳ ундан ўша заҳоти чиқиб кетди. ¹⁹ Шунда унинг хўжайинлари даромад топиш умиди йўқолганини кўриб, Повул билан Силасни қўлга олдилар ва уларни бозор майдонига, бошлиқларга судраб бориб, ²⁰ сардорларнинг олдига олиб келдилар-да: “Бу одамлар яҳудий бўла туриб, шаҳримизни қўзғатмоқдалар ²¹ ва биз, римликларга қабул қилиш ва бажариш жоиз бўлмаган удумларни воизлик қилмоқдалар”,- дедилар. ²² Халойиқ ҳам уларга қарши кўтарилди. Сардорлар эса уларнинг кийимларини йиртиб ташлаб, калтаклашни буюрдилар. ²³ Уларни кўп калтаклашгач, зиндонга ташлаб, зиндонбонга уларни қаттиқ қўриқлашни буюрдилар. ²⁴ У эса бундай буйруқни олиб, уларни ичкари зиндонга ташлаб, оёқларини кундага солди. ²⁵ Тун ярмида Повул ва Силас ибодат қилиб, Худога ҳамду сано айтар, маҳбуслар эса уларни тинглар эдилар. ²⁶ Тўсатдан буюк зилзила юз бердики, ҳатто қамоқхонанинг пойдевори ларзага келди. Дарров барча эшиклар очилди ва ҳамманинг кишанлари бўшаб қолди. ²⁷ Зиндонбон эса уйғониб, зиндон эшикларининг очиқ эканлигини кўриб: “Маҳбуслар қочиб кетганлар”,- деб ўйлади ва қиличини чиқариб, ўзини ўлдирмоқчи бўлди. ²⁸ Лекин Повул баланд овозда бақириб: “Ўзингга ҳеч қандай зарар етказма, чунки ҳаммамиз шу ердамиз!”- деди. ²⁹ Зиндонбон чироқ сўраб, зиндон ичига югуриб кирди ва титраб, ўзини Повул билан Силаснинг оёғига ташлади. ³⁰ Уларни ташқарига олиб чиқиб: “Жаноблар, нажот топишим учун нима қилишим керак?”- деб сўради. ³¹ Улар эса: “Раббий Исо Масиҳга ишонгин, шунда сен ҳамда бутун хонадонинг нажот топасизлар”,- дедилар. ³² Сўнгра унга ва унинг уйидагиларнинг ҳаммасига Худонинг сўзини айтиб бердилар. ³³ Зиндонбон туннинг шу соатида Повул ва Силасни олиб, яраларини ювди. Ўзи ва бутун хонадони дарҳол чўмдирилди. ³⁴ Уларни ўз уйига олиб келиб, уларга дастурхон ёзди. Худога имон келтиргани учун бутун хонадони билан бирга қувонди. ³⁵ Кун чиққач сардорлар: “У одамларни қўйиб юборинглар”,- деб миршабларни юбордилар. ³⁶ Зиндонбон бу ҳақида Повулга хабар бериб: “Сардорлар сизларни қўйиб юбориш учун одамларни юборибдилар, энди чиқиб эсон-омон боринглар”,- деди. ³⁷ Аммо Повул уларга: “Бизни, Рим фуқароларини суд қилмай, халқнинг олдида уриб, зиндонга ташладилар. Энди эса бизни яширинча қўйиб юбормоқчиларми? Йўқ, бизни ўзлари келиб олиб чиқсинлар!”- деди. ³⁸ Миршаблар бу сўзларни сардорларга айтиб бердилар. Улар Повул ва Силаснинг Рим фуқароси эканликларини эшитганларида қўрқувга тушдилар. ³⁹ Келиб, улардан кечирим сўрадилар ва уларни олиб чиқиб, шаҳардан кетишларини илтимос қилдилар. ⁴⁰ Улар эса зиндондан чиқиб, Лидиянинг олдига келдилар. Биродарлар билан кўришиб, уларга насиҳат бергач, жўнаб кетдилар.