7 ¹ Шунда Элиша: “Раббийнинг сўзини тингланглар. Раббий шундай дейди: Эртага мана шу вақтда, Самария дарвозаси ёнида энг яхши уннинг бир сиҳи бир шеқел бўлади, арпанинг икки сиҳи ҳам бир шеқел бўлади”,- деди. ² Подшоҳ қўлига суянадиган амалдор Худонинг одамига жавоб бериб: “Раббий осмон деразаларини очганида ҳам, бу амалга ошиши мумкинми?”- деди. Элиша: “Мана, сен буни ўз кўзларинг билан кўрасан, лекин бундан емайсан”,- деди. ³ Шаҳар дарвозасининг кириш қисмида тўрт нафар мохов киши турар эди. Улар бир бирига дедилар: “Ўлимни кутиб, биз бу ерда ўтириб нима қиламиз? ⁴ Агар биз шаҳарга кирамиз, десак, шаҳарда очлик экан, биз у ерда ўламиз. Агар бу ерда ўтирсак, унда ҳам ўламиз. Яхшиси, сурияликларнинг қароргоҳига борайлик. Агар улар бизни тирик қолдирсалар, яшайверамиз. Агарда улар бизни ўлдирсалар, майли ўламиз”. ⁵ Улар сурияликларнинг қароргоҳига бориш учун ғира-шира пайтда турдилар. Улар сурияликлар қароргоҳининг чеккасига келганларида, мана, у ерда бирор киши йўқ эди. ⁶ Раббий шундай қилдики, сурияликларнинг қароргоҳига араваларнинг тақирлаши, отларнинг кишнаши ва улкан лашкарнинг шовқини эшитилди. Шунда улар бир бирларига: “Исроилнинг подшоҳи бизга бостириб келиш учун хитликлар ва мисрликларнинг подшоҳларини бизга қарши ёллаган”,- дедилар. ⁷ Шунинг учун улар туриб, ғира-шира пайтида қочиб кетдилар. Улар ўз чодирларини, отларини, эшакларини, бутун чодирларини қандай бўлса, шундайлигича қолдириб, жонларини қутқариш учун қочиб кетдилар. ⁸ Ўша моховлар қароргоҳнинг чеккасига келдилар ва бир чодирга кириб, еб-ичдилар ва у ердан кумушу олтинларни, кийим-бошларни олдилар-да, бориб, яшириб қўйдилар. Яна қайтиб келиб, бошқа чодирга кирдилар, у ердан ҳам нарсаларни олдилар ва бориб, яшириб қўйдилар. ⁹ Шунда улар бир бирига: “Биз яхши иш қилмаяпмиз, бу кун ― хушхабар куни, биз эса жим ўтирибмиз. Агар бизлар тонг ёришганича кечиктирсак, биз айбдор бўлиб қоламиз. Шунинг учун юринглар, бориб, подшоҳнинг хонадонига хабар берамиз”,- дедилар. ¹⁰ Шундай қилиб, улар келиб, шаҳар дарвозабонларини чақирдилар ва уларга: “Биз сурияликларнинг қароргоҳига борган эдик: мана, у ерда одам ҳам йўқ, одам овози ҳам йўқ, фақат боғланган отлар, эшаклар ва чодирлар қандай бўлса, шундайлигича турибди”,- деб айтдилар. ¹¹ Сўнг дарвозабонларни чақирдилар ва улар хабарни подшоҳ саройига етказдилар. ¹² Шунда подшоҳ тунда туриб, ўз хизматкорларига: “Сурияликлар биз билан нима қилмоқчи эканликларини мен сизларга айтаман. Улар бизнинг очлигимизни билиб: Исроилликлар шаҳардан чиққанларида, биз уларни тириклайин тутамиз ва шаҳарга кирамиз, деб далада яшириниш учун қароргоҳдан чиққанлар”,- деди. ¹³ Унинг ҳузурида хизмат қиладиган хизматкорлардан бири жавоб бериб: “Илтимос, шаҳарда қолган охирги отлардан бештасини олсинлар (қолганлари ҳалок бўлганлари учун бутун Исроил қўшинидан фақат шулар қолган эди). Уларни юборамиз ва нима бўлишини кўрамиз”,- деди. ¹⁴ Улар аравага қўшилган икки жуфт отни олдилар. Подшоҳ уларни Суриянинг қўшини ортидан: “Бориб, қаранглар”,- деб юборди. ¹⁵ Улар унинг ортидан Йордангача бордилар ва, мана, бутун йўл сурияликлар шошиб югурганларида, сочиб ташлаган кийим ва бошқ нарсаларга тўла эди. Элчилар ортларига қайтиб, буни подшоҳга етказдилар. ¹⁶ Шунда халқ чиқиб, сурияликларнинг қароргоҳини талон‑торож қилди. Раббийнинг сўзи бўйича, энг яхши уннинг бир сиҳи бир шеқел бўлди, арпанинг икки сиҳи ҳам бир шеқел бўлди. ¹⁷ Подшоҳ қўлига суянадиган амалдорини дарвозани назорат қилишга қўйди. Лекин халқ уни дарвоза олдида топтаб ташлади ва у ўлди. Айни Худонинг одами унинг олдига келган подшоҳга айтганидай, худди шундай бўлди. ¹⁸ Худонинг одами подшоҳга: “Эртага мана шу вақтда, Самария дарвозаси ёнида энг яхши уннинг бир сиҳи бир шеқел бўлади, арпанинг икки сиҳи ҳам бир шеқел бўлади”,- деганида, ¹⁹ бу амалдор Худонинг одамига жавоб бериб: “Раббий осмон деразаларини очганида ҳам, бу амалга ошиши мумкинми?”- деган эди. У эса: “Мана, сен буни ўз кўзларинг билан кўрасан, лекин бундан емайсан”,- деган эди. ²⁰ У билан худди шундай бўлди: халқ уни дарвоза ёнида топтаб ташлади ва у ўлди.