6 ¹ Пайғамбарларнинг ўғиллари Элишага дедилар: “Мана, биз сенинг олдингда яшаётган жой бизга торлик қилмоқда. ² Илтимос, бизга рухсат бер, Йорданга борайлик. У ердан ҳар биримиз биттадан ёғоч олиб, ўша ерда яшашимиз учун жой тайёрлайлик”. У эса: “Боринглар”,- деди. ³ Шунда бири: “Илтимос, мурувват кўрсатиб, сен ҳам қулларинг билан бирга боргин”,- деди. Элиша: “Бораман”,- деди. ⁴ У улар билан бирга борди. Улар Йорданга келиб, дарахтларни кеса бошладилар. ⁵ Бири ёғочни қулатганида, болта сувга тушиб кетди. У бақириб: “Эҳ, ҳазратим менинг, болта омонотга олинган эди!”- деди. ⁶ Худонинг одами: “У қаерга тушди?”- деди. У жойни кўрсатганида, у битта дарахтнинг шохини кесиб, ўша жойга ташлади ва болта сузиб чиқди. ⁷ У: “Уни чиқариб олгин”,- деди. У қўлини чўзиб, уни олди. ⁸ Суриянинг подшоҳи исроилликларга қарши урушга борди. У ўз хизматкорлари билан: “Мен фалон жойга ўз лашкаримни жойлаштираман”,- деб маслаҳатлашди. ⁹ Худонинг одами эса Исроил подшоҳига: “Эҳтиёт бўл, мана бу жойдан ўтма, чунки у жойда сурияликлар ўрнашиб олганлар”,- деб одам юборди. ¹⁰ Исроил подшоҳи Худонинг одами айтган ва уни огоҳлантирган жойга одамларни юборди. Шундай қилиб, ўша жойда у ўзини бир-икки мартадан кўпроқ асраб қолди. ¹¹ Сурия подшоҳининг юраги бу воқеадан безовталанди ва ўз қулларини чақириб, уларга: “Менга айтинглар-чи, биздан қайси биримиз Исроил подшоҳи томонда?”- деди. ¹² Унинг хизматкорларидан бири: “Ҳеч ким, менинг ҳукмдорим подшоҳ. Бироқ Исроилдаги пайғамбар Элиша Исроилнинг подшоҳига сиз ўз ётоқхонангизда гапирадиган сўзларни ҳам етказиб туради”,- деди. ¹³ Шунда у: “Бориб, у қаерда эканини билинглар. Мен одам юбориб, уни қўлга оламан”,- деди. Унга хабар бериб: “Мана, у Дотанда”,- дедилар. ¹⁴ Ўша ерга подшоҳ отларни, араваларни ва улкан қўшинни юборди. Улар тунда келиб, шаҳарни ўраб олдилар. ¹⁵ Худонинг одамининг хизматкори эрталаб туриб, ташқарига чиққанида, мана, қўшин, от ва аравалар шаҳарни ўраб олган эди. Унинг хизматкори унга: “Эҳ, менинг ҳазратим, биз нима қиламиз?”- деди. ¹⁶ У: “Қўрқма, чунки биз билан бирга бўлганлар, улар билан бирга бўлганлардан кўра кўпроқдир”,- деб жавоб берди. ¹⁷ Сўнг Элиша ибодат қилиб: “Раббий, ўтинаман, унинг кўзларини очгин, токи у кўра олсин!”- деди. Раббий хизматкорнинг кўзларини очди ва у кўрди: мана, Элишанинг атрофидаги бутун тоғ отларга ва оловли араваларга тўла эди. ¹⁸ Сурияликлар унинг олдига келганларида, Элиша Раббийга ибодат қилиб: “Бу халқни кўрлик билан шикастлагин”,- деди. Раббий Элишанинг сўзига биноан уларни кўрлик билан шикастлади. ¹⁹ Шунда Элиша уларга: “Бу бошқа йўл ва бошқа шаҳар. Менинг ортимдан юринглар ва мен сизларни сизлар излаётган кишининг олдига олиб бораман”,- деди. Шундай қилиб, у уларни Самарияга олиб келди. ²⁰ Улар Самарияга келганларида, Элиша: “Ё, Раббий, уларнинг кўзларини очгин, токи улар кўрсинлар!”- деди. Раббий уларнинг кўзларини очди ва улар Самариянинг ўртасида эканликларини кўрдилар. ²¹ Исроилнинг подшоҳи уларни кўриб, Элишага: “Отам менинг, мен уларни ўлдирайми? Уларни ўлдирайми?”- деди. ²² У: “Уларни ўлдирмагин. Ахир сен уларни ўз қиличинг ва камонинг билан асир қилдингмики, уларни ўлдирасан? Уларга нон ва сув бергин, токи улар еб‑ичсинлар ва ўз ҳукмдорларининг олдига борсинлар”,- деди. ²³ Шунда у уларга катта зиёфат уюштирди ва улар еб‑ичганларидан сўнг уларни қўйиб юборди, улар эса ўз ҳукмдорларининг олдига кетдилар. Ўша Суриянинг қўшини Исроил ерига бошқа келмади. ²⁴ Бундан сўнг Суриянинг подшоҳи Бен-Ҳадад ўзининг барча қўшинини йиғиб, сафарга чиқди ва Самарияни қамал қилди. ²⁵ Улар Самарияни қамал қилганларида, шу қадар кучли очарчилик бўлдики, эшакнинг калласи саксон шеқел кумушга ва чорак каба каптарнинг ахлати беш шеқел кумушга сотилар эди. ²⁶ Бир куни Исроил подшоҳи девор устидан кетаётганида, бир аёл фарёд қилиб, унга: “Менинг ҳукмдорим подшоҳ, менга ёрдам беринг!”- деди. ²⁷ У: “Агар сенга Раббий ёрдам бермаса, мен сенга қаердан ёрдам бера оламан? Хирмонданми ёки исканжаданми?”- деди. ²⁸ Подшоҳ унга яна: “Сенга нима керак?”- деди. У жавоб берди: “Бу аёл менга: Ўз ўғлингни бер, уни бугун еймиз, менинг ўғлимни эса эртага еймиз,- деди. ²⁹ Шундай қилиб, биз менинг ўғлимни пишириб едик. Мен эртаси куни унга: Ўз ўғлингни бер, уни еймиз,- дедим. Лекин у ўз ўғлини яшириб қўйди”. ³⁰ Подшоҳ аёлнинг сўзларини эшитганида, ўз кийимларини йиртиб ташлади ва шу ҳолда, девор устидан ўтди. Шунда халқ қараб, у ичидан танасига қанор кийимини кийганлигини кўрди. 31Сўнгра у: “Агар Шафат ўғли Элишанинг боши бугун ўзида қолса, унда Худо мени бундай қилсин ва янада ортиқроғини қилсин”,- деди. ³² Элиша эса ўз уйида ўтирар эди. Оқсоқоллар ҳам унинг олдида ўтирар эдилар. Подшоҳ ўзининг одамини юборди. Хабарчи унинг олдига келишидан олдин, у оқсоқолларга: “Бу қотилнинг ўғли менинг бошимни олиб ташлаш учун одам юборганини кўряпсизларми? Қаранглар, хабарчи келганида, эшикни ёпинглар ва уни эшикка сиқинглар. Мана, унинг ортидан ҳукмдорининг оёқларининг товуши келади”,- деди. ³³ У улар билан гаплашаётганида, хабарчи унинг олдига келиб: “Мана, Раббийдан қанақанги кулфат, мен Раббийдан бундан буён нима кутай?”- деди.