¹ ۔ فیر ایُوب اپنا مُنہ کھول کے اپنے جمن دے دِن نوں بُرا بھلا کہن لگا۔ ² ۔ اوہنے آکھیا: ³ ۔ نست وجّے اوس دِن دا جِدن میں جمیا تے اوس رات دا وی جدوں آکھیا گیا بھئی مُنڈا ہویا اے! ⁴ ۔ اوہ دِن ہنیر ے وِچ بدل جاوے ؛ رَبّ عرشاں توں اودھے وَل اَکھ وی نہ چُکے۔ نہ اوہدے تے کوئی چانن ہووے۔ ⁵ ۔ ہنیرے تے موت دا پرچھاواں اوہنوں فیر دبوچ لئوے ؛ بدلی اوہدے تے سِدا چھائی رہوے؛ ودھدے ہووے پرچھاویاں دی دہشت اوہدے تے پے جاوے۔ ⁶ ۔ گُو ڑھا ہنیرا اوس رات تے قابض ہو جاوے؛ اوہ سال دے دِنّاں وِچّ گِنیاں نہ جاوے تے نہ کسے مہینے وِچّ اپنی صُورت وکھاوے۔ ⁷ ۔ اوہ رات کوئی نہ جمّے؛ تے اوس وِچ خُوشی دی کوئی صدا نہ سُنیوے۔ ⁸ ۔ دِنّاں تے لعنت کرن والے اوس دِن تے وی لعنت کرن تے اوہ وی جہیڑے ڈرونے سمندری اژدھے دا شِکار کرنا چاہندے نیں۔ ⁹ ۔ اوہدی سرگی دے تارے بُجھ جان ؛ دِن دے چانن دی اُڈیک کرن والیاں نوں کُجھ نہ لبھے۔ تے نہ اوہ سویل دِیّاں پہلیاں کِرناں نُوں ویکھن جوگا ہووے۔ ¹⁰ ۔ کیوں جو اوہنے میری ماں دی کُوکھ دے بُوہے میرے لئے ڈوھے دِتّے۔ تاں جو مُصیبت میری آنکھاں توں لُکی رہوے۔ ¹¹ ۔ میں جمندا تے کُوکھوں باہر آ وندے ویلے ہی مَر کیوں نہ گیاَ ؟ ¹² ۔ میرے استقبال لئے گودی تے دودھ پیان لئی چھاتیاں کیوں سَن؟ ¹³ ۔ نیئں تاں اوس ویلے میں آرام نال لیٹیا ہوندا؛ تے چین دی نیندرے سُتا ہوندا۔ ¹⁴ ۔ جگ دے بادشاہواں تے وزیراں دے نال، جنہاں اپنے لئے مقبرے بنائے جہیڑے ہُن کھنڈر بن گئے نیں، ^{15 16} ۔ نیئں تاں اوس ویلے میں آرام نال لیٹیا ہوندا؛ تے چین دی نیندرے سُتا ہوندا۔ ۔ جگ دے بادشاہواں تے وزیراں دے نال، جنہاں اپنے لئے مقبرے بنائے جہیڑے ہُن کھنڈر بن گئے نیں، ¹⁷ ۔ اوتھے شریر فصاد کرن توں باز رہندے نیں ، تے ماڑے حالاں والے چین پاندے نیں ۔ ¹⁸ ۔ تے قیدی وی اپنی رہائی دا ٹھَٹ لیندے نیں ؛ ہُن اوہناں نُوں راکھے دی چِلک نیئں سُنیندی ۔ ¹⁹ ۔ چھوٹے وڈھے سبھو اوتھے نیں ، تے کاما ں اپنے مالک توں رہائی پا گیا اے۔ ²⁰ ۔ مُصیبت دے ماریاں نُوں چانن ، تے دُکھیاریاں نُوں جندڑی کیوں ملدی اے؟ ²¹ ۔ جہناں نُوں موت دی ڈھاڈی اُڈیک اے پر اوہ آوندی نئیں اوہ اوہنوں لُکیاں خزانیاں توں وی بوہتا لبھدے نیں۔ ²² ۔ قبرے پین دے بعد اوہ بڑے خُوش تے نہایت شادمان ہوندے ؟ ²³ ۔ اجہے بندے نُوں جِدّی راہ ڈھکی ہوی اے جندڑی کیوں ملدی اے ، جِدّے لئی رَبّ نے سارے راہ بند کر دِتّے نیں ۔ ²⁴ ۔ روٹی دے بدلے مینوں ہاواں ملدیاں نیں؛ میرے اَتھروُ پانی وانگ وگدے نیں۔ ²⁵ ۔ جہڑی گل دا ڈر سی اوہ ہی میرے تے بِیت گئی؛ اخیر تے اوہو ہی ہویا جہندا مینوں ڈر سی۔ ²⁶ ۔ مینوں نہ سُکون لبھا اے نہ تسلی؛ آرام نیئں لبھا نِرّا دُکھ ہی دُکھ اے۔