باب ۲۵
1
۱۔ تد اسمان دی بادشاہی اوہناں دس کوارِیاں وانگ ہووے گی، جہڑیاں اپنیاں مشالاں لے کے دُولھے دے جی آیاں نُوں ٹُریاں۔
2
۲۔ اوہناں وچ پنج بے عقل اتے پنج عقل وند سن۔
3
۳۔ جہڑیاں بے عقل سن، اوہناں مشالاں لئیاں پر تیل اپنے نال نا لئیا۔
4
۴۔ پر عقل ونداں نے اپنیاں مشالاں دے نال اپنیاں کُپیاں وچ تیل وی لے لئیا۔
5
۵۔ جدوں دُولھے نے واہوا چِر لایا تاں سبھناں نوں نیندر دے ہُلارے آؤن لگے اتے اوہ سَوں گئیاں۔
6
۶۔ ادھی راتِیں دُھم پے گئی پئی ویکھو دُولھا آؤندا پیا اے، اوہدے جی آیاں نوں نِکلو۔
7
۷۔ ایس گل اُتے اوہ سبھو کُواریاں جاگ کے اپنیاں مشالاں نوں سِدھا کرن لگیاں۔
8
۸۔ اتے بے عقلاں نے عقل ونداں نوں آکھیا پئی اپنے تیل وچوں سانوں وی کجھ دیؤ۔ کیوں جو ساڈیاں مشالاں بُجھدِیاں پیاں نیں۔
9
۹۔ عقل ونداں نے جواب وچ آکھیا پئی خؤرے ایھ ساڈے اتے تہاڈے دُونواں جوگی بتھیرا نا ہووے۔ ایس لئی چنگا اے پئی تسیں ویچن والیاں کول جاؤ اتے لے آؤ۔
10
۱۰۔ جدوں اوہ گئیاں تاں دُولھا اپڑ کے آن کھلوتا اتے اوہ جہڑیاں تیار سن اوہدے نال ویاہ وچ رل گیاں اتے بُوہا ڈُھپ گیا۔
11
۱۱۔ فیر اوہ دُوجیاں کوارِیاں وی آیاں۔ اتے آکھن لگیاں پئی اے خداوند! اے خداوند! ساڈے جوگی بُوہا لاہ۔
12
۱۲۔ پر اوہنے جواب وچ آکھیا، میں تہانوں سچی آکھدا ہاں پئی میں تہانوں نئیں جان دا۔
13
۱۳۔ ایس لئی جاگدے رہؤ۔ کیوں جو تسیں نا اوس دیہاڑ نوں جان دے او اتے نا اوس ویلے نوں۔
14
۱۴۔ کیوں جو ایھ اِنج اے جِنج اِک بندے نے کِسے ہؤر دیس ول جاؤندے ویلے غلاماں نوں سد کے اپنا مال اوہناں دے حوالے کیتا۔
15
۱۵۔ اِک نوں پنج قنطار دِتے، دُوجے نوں دو اتے تِیجے نوں اِک۔ ہر کِسے نوں اوہدے میچے دا دِتا۔ اتے سفر اُتے روانا ہو گئیا۔
16
۱۶۔ جنھوں پنج قنطار مِلے سن، اوہ یکدم گئیا اتے اوہناں دا لین دین کر کے پنج ہؤر کما لَئے۔
17
۱۷۔ ایسے طراں جنھوں دو مِلے سن، اوہنے وی دو ہؤر کما لَئے۔
18
۱۸۔ پر جنھوں اِک مِلیا سی، اوہنے جا کے مِٹی کھَوتری اتے اپنے مالک دا قنطار دب دِتا۔
19
۱۹۔ بتھیری مُدّت مگروں وہناں غلاماں دا آقا آیا اتے اوہناں توں پُچھ پڑتیت کرن لگا۔
20
۲۰۔ جنھوں پنج مِلے سن، اوہ پنج قنطار ہؤر لے کے حاضر ہوئیا۔ اتے آکھیا پئی اے مالک! توں مینوں پنج قنطار دِتے سن، ویکھ میں پنج ہؤر کما لَئے نیں۔
21
۲۱۔ اوہدے مالک نے اوہنوں آکھیا پئی اے نیک اتے دیانت دار غلام! شاوا! توں گھٹ وچ دیانتدار نِکلیا۔ میں چوکھا تیرے ہتھ حوالے کراں گا۔ اپنے مالک دی خوشی وچ رل جا۔
22
۲۲۔ اتے جنھوں دو قنطار مِلے سن، اوہنے وی حاضر ہو کے آکھیا پئی اے خداوند! توں مینوں دو قنطار دِتے سن، ویکھ میں دو ہؤر کما لَئے نیں۔
23
۲۳۔ اوہدے مالک نے اوہنوں آکھیا پئی اے نیک اتے دیانت دار غلام! شاوا! توں گھٹ وچ دیانتدار نِکلیا۔ میں چوکھا تیرے ہتھ حوالے کراں گا۔ اپنے مالک دی خوشی وچ رل جا۔
24
۲۴۔ تد اوہ وی، جنھوں اِک قنطار مِلیا سی، حاضر ہویا اتے آکھن لگا۔ اے آقا! میں تینوں جان دا ہاں پئی توں بوہت ڈاھڈا بندا ایں۔ جہڑا پئی جتھے نئیں بِیجیا، اوتھوں وی وڈھدا اے، اتے جتھے نئیں کھلاریا، اوتھوں وی کٹھا کردا اے۔
25
۲۵۔ مُکدی گل ایھ پئی میں ڈر دے مارے جا کے تیرا قنطار مِٹی وچ دب دِتا۔ ویکھ! جو کجھ تیرا سی، اوہ ایھ پئیا اے۔
26
۲۶۔ اوہدے مالک نے جواب وچ اوہنوں آکھیا پئی اوئے شریر اتے نِکمے غلام! توں جان دا سیں پئی میں جتھے نئیں بِیجیا، اوتھوں وڈھدا ہاں اتے جتھے نئیں کھلاریا، اوتھوں کٹھا کردا ہاں۔
27
۲۷۔ مُکدی گل ایھ پئی فیر تاں تینوں چاہیدا سی پئی میری رقم ساہوکاراں نوں دے چھڈدا۔ تاں میں آن کے، جو میرا اے، سُود سمیت وصولدا۔
28
۲۸۔ مُکدی گل ایھ پئی ایہدے کولوں ایھ قنطار لَے لؤ اتے جہدے کول دس قنطار نیں، اوہنوں دے دیؤ۔
29
۲۹۔ کیوں جو جہدے کول کجھ ہیگا، اوہنوں ہؤر دِتا جاوے گا۔ اتے اوہدے کول چوکھا ہو جاوے گا۔ پر جہدے کول کجھ نئیں، اوہدے کولوں اوہ وی کھؤ لئیا جاوے گا، جو کجھ اوہدے کول اے۔
30
۳۰۔ اتے ایس نِکمے غلام نوں باھر نھیرے وچ سُٹ آؤو۔ اوتھے رؤنا اتے دنداں دا پِیھنا اے۔
31
۳۱۔ جدوں ابنِ انسان اپنے جلال وچ آوے گا۔ اتے فرشتے اوہدے نال ہؤن گے۔ تد اوہ اپنے جلالی تخت اُتے بہوے گا۔
32
۳۲۔ اتے سبھو قوماں اوہدے اگے کٹھیاں کیتیاں جان گئیاں۔ اتے اوہ اِک نوں دُوجی توں وکھ کرے گا۔ جیویں ایالی بھیڈاں نوں بکریاں توں وکھ کردا اے۔
33
۳۳۔ اتے بھیڈاں نوں اپنے سجے اتے بکریاں نوں اپنے کھبے پاسے کھلاھرے گا۔
34
۳۴۔ تد بادشاہ اوہناں نوں، جہڑے اوہدے سجے پاسے ہؤن گے، آکھے گا۔ پئی آؤو میرے باپ دے دھنی لوکو۔ جہڑی بادشاہی مُڈھ توں اگیتری تہاڈے جوگی تیار کیتی گئی اے، اوہنوں بخرے وچ لَے لؤ۔
35
۳۵۔ کیوں جو میں بھُکھا سان، اتے تساں مینوں کھاؤن نوں دِتا۔ میں ترہایا ساں، اتے تساں مینوں پیئن نوں دِتا۔ میں پردیسی ساں اتے تسیں میرا چاء کیتا۔
36
۳۶۔ ننگا ساں، اتے تساں میرا تن ڈَھکیا۔ میں بیمار ساں، اتے تسیں میری پرواہ کیتی۔ قیدی ساں اتے تسیں میری خبر لئی۔
37
۳۷۔ تد راستباز اوہدے جواب وچ آکھن گے پئی اے خداوند! کدوں اسیں تینوں بھُکھا ویکھیا اتے کھاؤن نوں دِتا؟ اتے ترہایا ویکھیا اتے پیئن نوں دِتا؟
38
۳۸۔ اتے کدوں اسیں تینوں پردیسی ویکھیا اتے تیری بھال کیتی؟ یاں ننگا ویکھیا اتے تن ڈھکیا؟
39
۳۹۔ یاں کدوں اسیں تینوں بیمار یا قدی ویکھ کے تیرے کول آئے؟
40
۴۰۔ بادشاہ جواب وچ اوہناں نوں آکھے گا پئی میں تہانوں سچی آکھدا ہاں کیوں جو تسیں میرے ایہناں نِکے بھرانواں وچوں کِسے اِک نال اِنج کیتا تاں اوہ میرے نال ای کیتا۔
41
۴۱۔ تد اوہ اوہناں نوں وی، جہڑے اوہدے کھبے پاسے ہؤن گے، آکھے گا پئی اوئے لعنتیو! میرے اگوں اوس ہمیشاں دی اگ وچ چلے جاؤ، جہڑی شیطان اتے اوہدے فرشتیاں جوگی تیار کیتی گئی اے۔
42
۴۲۔ کیوں جو میں بھُکھا ساں، اتے تسیں مینوں کھاؤن نوں نا دِتا۔ ترہایا ساں اتے تسیں مینوں پیئن نوں نا دِتا۔
43
۴۳۔ پردیسی ساں اتے تسیں میری پرواہ نا کیتی۔ ننگا ساں اتے تسیں میرا تن نا ڈھکیا۔ بیمار اتے قیدی ساں اتے تسیں میری خبر نا لَئی۔
44
۴۴۔ تد اوہ جواب وچ آکھن گے پئی اے خداوند کدوں اسیں تینوں بھُکھا یا ترہایا یاں پردیسی یاں ننگا یاں بیمار یاں قیدی ویکھیا اتے تیری تیری خدمت نا کیتی؟
45
۴۵۔ تد اوہ اوہناں نوں جواب وچ آکھے گا پئی میں تہانوں سچی آکھدا ہاں پئی کیوں جو تسیں ایہناں نِکیاں وچوں کِسے اِک دے نال نا کیتا تاں میرے ای نال نا کیتا۔
46
۴۶۔ اتے ایھ ہمیشاں دے عذاب وچ جان گے پر راستباز ہمیشاں دی حیاتی وچ۔