1
عیسی خو شاگردانَ بوگوفت:«گوناهِ وسوسه همیشه وجود دَأره، ولی وای به حال اون کسی کی باعث بیبِه دیگران گوناه بوکوند.
2
اونِ رِه بهتر بو کی اونِ گردن سنگِ آسیابی وارگاند و اونَ تَأوَأدد دریا میَأن، تا کی باعث بیبِه ایتَه جی خدا زَأکان گوناه بوکوند.
3
اگر تی برَأر در حق تو خطا بوکود، اونَ شماتت بوکون، ولی اگر توبه بوکود اونَ بِبِخش.
4
اگر روزی هفت بار ترَه بدی بوکود و هر بار بأمو تی ورجَه و بوگوفت؛ توبه بوکودم، اونَ بِبِخش.»
5
رسولان خداوندَ بوگوفتد:«اَمی ایمانَ زیادَ کون»
6
خداوند بوگوفت:«اگر ایتَه خردلِ دانه قدر، ایمان بدَأشتِه بید، اَ توت دارَ گوفتید، جی جا بِکِده بوبون و دریا میَأن بینیشاسته بوبون، و دِئید کی شیمی جَه ایطاعت کوده.
7
کیه جی شومَأن کی اونِ خادم، جی زمینِ شخم زَئَن یا گوسفندانِ چوپانی کودَأن جی صحرا وَأگردِه و خو خادمَ بوگویه؛ بیَأ بینیشین و غذا بوخور؟
8
آیا نوگویه؛ می شامَ چَأکون و مرِه بَأور تا بوخورم بازن تو تی غذایَ بوخور؟
9
آیا خو خادمِ مِنتَه کِشِه تا اونِ خاستِه یَ بِه جا بَأوره؟ گومان نوکونم.
10
پس شومَأنم هر چی کی حُکم بوبوسته یَ انجام دِهِید بوگوئید خادمانِ بی مِنتیم، و فقط اَمی وظیفه یَ انجام بدَأئیم.»
11
عیسی خو سفرِ دورون به اورشلیمِ طرف، جی سامره و جلیلِ مرز دوارستَأن دوبو.
12
وختی خَأستِه ایتَه روستایَ داخلَ بِه، ده تَه جوذامی بَأمود اونِ پیشواز، و دور بِئسَد،
13
و صدای بلند مرَه فریاد بوکودد:«ای خداوند عیسی، اَمرَه رحم بوکون.»
14
عیسی اوشَأنَ فَأندِرِست، بوگوفت: «بیشید شومرَه کاهنَ نیشان بدید» اوشَأن راه دِکِفتِد و راه میَأن جوذامِ جَه پاکَ بوستد.
15
ایتَه جی اوشَأن وختی بیدِه شفا پیدا کوده، هَطو کی صدای بلند مرَه خدایَ شُکر کوده وَأگردست
16
و خورَه تَأوَأده عیسی پا ورجَه و اونِ جَه تشکر بوکود. اون جوذامی تَه سامری بو.
17
عیسی بفرماست:«مگه ده نفر شفا پیدا نوکودد؟ پس او نُه نفر کایَ ایسَد؟
18
آیا جُز اَ غریبه تَه، دِ کسی وَأنگردست کی خدایَ شُکر بوکونه؟»
19
بازن اونَ بوگوفت: «ویریز بوشو کی تی ایمان ترَه شفا بدَه دَأره»
20
وختی فریسیان اونِ جَه وَأورسِد؛ خدا ملکوت کِی اَیِه؟ اوشَأنَ جواب بدَه:«خدا ملکوت جوری نَأیِه کی بِتَأنید فَأندِرید،
21
و هیچکی نوگویه؛ کی اَیَ نَهَه یا فلان جا نَهَه. چره کی خدا ملکوت شیمی میَأن نَهَه.»
22
بأزن خو شاگردانَ بوگوفت:«زمانی فَأرِسِه کی ناجه دَأرید ایتَه روز، جی انسانِ پسرِ ایامَ بیدینید، اما نِتَأنید دِئِن.
23
و مردم شومرَه گوید؛ اون اَیَ ایسَه یا اویَ ایسَه، اوشَأنِ دونبال سر نیشید.
24
می وَأگردستَأن برق دمِ مَأنستَأنِه کی ایتَه لحظه دورون همۀ آسمانَ جی اَطرف تا اوطرفَ روشنَ کونه.
25
اما پیشتر جی اون لازمه کی رنج و عذابِ زیادی بِکِشم و اَ قؤم مرَه محکوم بوکوند.
26
می وَأگردستَأنِ موقع، مردم نوحِ ایامِ مَأنستَأن خدایَ مُلتفت نیئِد.
27
اونموقع هم مردم خوردد و وَأخوردد و زن گیفتِد و مردِ بوستِد، تا روزی کی نوح بوشو کشتی دورون، بأزن سیل بأمو و همۀ هلاکَ کود.
28
لوط ایام هم هَجور بو، مردم خوردنُ شرابخواری و هِئِن و فروختن و کیشاورزی و ساختمان چَأکودنَ مشغول بود.
29
اما او صُبحی کی لوط سُدومِ جَه بوشو، آتش و گوگرد بِوَأرِست و همۀ هلاکَ کود.
30
روزی هم کی اِنسانِ پسر ظهور کونه هَطویه.
31
او روزِ دورون کسی اگر پوشتِ بامِ جُر بِئسِه، بیجیر نَأیِه تا خو خانه اثاثَ اوسَأنه، و کسی هم کی صحرا بِئسِه، وَأنگردِه خو خانه.
32
لوطِ زنَ به خاطر بَأورید،
33
هر کی بِخَأیه خو جانَ نجات بِدِه، اونَ جی دس دِهِه و هر کی خو جانِ جَه بوگذره، اونَ نجات دِهِه.
34
شومرَه گویم؛ او شب دورون، دو نفر کی ایته لاحافِ جیر خوفتِد، اینفرَ بورِده به آسمان و اینفرَ وا دِهِدِه،
35
و دو تَه زنایِ جَه کی ایتَه جا گندم ساوِدِه، اینفر اوسَه دِه بِه شِه آسمان و اینفر دیگه به جا مَأنه،
36
و دو تَه مردای جَه کی زمینِ سر کار کوند، اینفر اوسَأده بِه و اوی تَه به جا مَأنه.»
37
اونَ جَه وَأورسِد:«خداوندا، کایَ بورِده؟» جواب بدَه:«هر جا کی لاشه بِمَأنه، لاشخوران اویَ جمعَ بود.»