6 ¹ ای خداوند، نسبتِ به من عصبانی نوبون و خودتِ غَضبِ میَأن مرَه تنبیه نوکون. ² خداوندا مرَه فیض عطا بوکون، چره کی افسرده دیلم، خداوندا مرَه شفا بدن، چره کی می جان درد کونه. ³ و می جان پریشانه، ای خداوند تا کی صبر بوکونم؟ ⁴ ای خداوند وَأگرد و می جانَ نجات بدن، تی خودتِ محبتِ وَسی مرَه نجات بدن. ⁵ چون مُرده یان نِتَأند ترَه یاد بوکوند. مُرده یانِ دونیا میَأن کسی ترَه سپاس نوگویه. ⁶ جی ناله کودَأن خسته بوسته دَأرم، هر شب می رختخواب اَشکِ جَه هیستَ بِه و اونَ غرقِ اَشک کونم. ⁷ می چومَأن جی غُصه دِ سو نوکونه و می دوشمنانِ وَسی تارَه بوسته. ⁸ ای بدکاران همه تَه می جَه دورَ بید، چره کی خداوند می گریه صدایَ بیشتَأوسته دَأره. ⁹ بله خداوند می اِلتماسَ بیشتَأوسته و می دوعایَ مستجاب کونه. ¹⁰ می دوشمنان همه تَه سراَفکنده و پریشان بِهِد و خجالتِ اَمرَه خداوندِه پیشگاه جَه دورَ بود.