39 ¹ خودمَ بوگوفتم می حواسَ جمعَ کونم کی دوروست رفتار بوکونم و احتیاط کونم کی گبِ نادوروستی می دهنِ جَه بیرون نَأیه، تا زمانی کی آدمای شرور می ورجَه ایسَد اصلا گب نزنم. ² من ساکت بِئسم و حتی حرفای خوب هم نزَم، ولی می پریشان حالی ویشترَ بوست. ³ می دیل مضطربَ بوست و هر چی ویشتر فکر کودم ویشتر مضطربَ بوستم، آخرسر به حرف بأموم و بوگوفتم: ⁴ خداوندا، خَأیم بدَأنم کِی میرم؟ چن سال دیگه می عُمرِ جَه باقیه؟ چی وخت می زندگی تومامَ بِه؟ ⁵ می عُمرَ چقد کوتاهَ کوده دَأری؟ همۀ می زندگی تی نظرِ جَه هیچه، واقعاً کی آدمی عُمر ایتَه لحظه ویشتر نیه. ⁶ و سایه مَأنستَأن زود گوذره. هر چی کونه بی فایده یه، اون مال و اَموال جمعَ کونه، ولی نَنِه کی، کی اونِ جَه بهره بوره. ⁷ خداوندا، هَسَه چیَه اُمیدوار بوبوم؟ می اُمید تنها تویی. ⁸ پس می گوناهانَ بیامرز و وَأنَأل جاهلان مرَه مسخره بوکوند. ⁹ من ساکت ایسم و شکایتی نوکونم، چره کی تو مرَه به اَ روز گرفتارَه کوده ایی. ¹⁰ ویشتر جی اَن مرَه آزار ندن، چره کی تی دسِ ضربه وَسی دِ نزدیکه هلاکَ بوم. ¹¹ انسانَ اونِ گوناهانِ وَسی مجازات کونی، همۀ چیزایی کی اون اوشَأنَ دیل دوسته دَأره یَ بید بوخورده پارچه مَأنستَأن جی میَأن بوری، بله، آدمی عُمر ایتَه نفس ویشتر نیه. ¹² خداوندا می دوعایَ گوش بوکون و می آه و ناله یَ بیشتَأو، می اَشکأنَ کی می چومِ جَه فووُستَأن دره یَ بیدین، چره کی من می اَجدادِ مَأنستَأن اَ دونیا میَأن مُسافر و غریبم، مرَه خودتِ ورجَه پناه بدن. ¹³ خودتِ غضبَ می جَه وَأگردَأن، وَأهَأل قبلِ اَنکی بیمیرم ایبار دیگر شادی رویَ بیدینم.