Para o director do coro, segundo tonada de Non destrúas. Mictam de David. ¹ En verdade, falades xustiza, ó deuses! ? xulgades rectamente, fillos dos homes? ² Non. Pois no voso corazón cometedes iniquidade; repartides na terra a violencia das vosas mans. ³ Dende a matriz están desviados os impíos; dende o nacemento desvíanse os que falan mentiras. ⁴ Teñen veneno, como veneno de serpe; son como unha cobra xorda, que fecha o seu ouvido, ⁵ para non ouvir a voz dos que encantan, do feitizeiro perito de feitizos. ⁶ Ó Deus! racha os dentes da súa boca; quebra, Señor, as moas dos leóns. ⁷ Dilúianse como aguas que corren; cando lancen as súas frechas, que sexan como se estivesen sen punta. ⁸ Que sexan como o caracol, que se deslíe ao moverse como os que nacen mortos, que nunca ven o sol. ⁹ Antes de que as vosas olas, poidan sentir o aquencer das silvas, tanto os verdes, como os que arden barreraos El con furacán. ¹⁰ O xusto alegrarase cando vexa a vinganza, lavarase os pés no sangue dos impíos; ¹¹ e os homes dirán: De certo que hai recompensa para o xusto, certamente hai un Deus que xulga na terra.