¹ Entón Iahveh díxolle a Moisés: Preséntate a Faraón, porque eu endurecín o seu corazón e o corazón dos seus servos, para amosar estes sinais meus no medio deles, ² e para que contes a teu fillo e a teu neto, coma me burlei dos exipcios, e coma amosei os meus sinais entre eles, e para que saibades que eu son Iahveh. ³ Moisés e Aarón foron a Faraón, e dixéronlle: Así di Iahveh, o Deus dos hebreos: “Deica cando rexeitarás te humillares diante de min? Deixa marchar ao meu pobo para que me sirva. ⁴ Porque se te negas deixares marchar ao meu pobo, velaí, mañá traerei lagostas ao teu territorio. ⁵ E cubrirán a superficie da terra, de xeito que ninguén poderá vela. Tamén comerán o resto do que escapou, o que vos quedou do pedrazo, e comerán toda árbore que vos crece no campo. ⁶ E encherán os teus pazos, as casas de tódolos teus servos e as casas de tódolos exipcios, algo que nin teus pais nin teus avós viron dende o día que viñeron ao mundo ata hoxe.” E volveuse e saíu da presenza de Faraón. ⁷ E os servos de Faraón dixéronlle: Ata cando este home nos será este home causa de ruína? Deixa marchar aos homes para que sirvan a Iahveh seu Deus. Non te decatas de que Exipto está destruído? ⁸ Entón fixeron volver a Moisés e Aarón ante Faraón, e el díxolles: Ide, servide a Iahveh voso Deus. Quen son os que teñen que ir? ⁹ E Moisés respondeulle: Marcharemos cos nosos mozos e os nosos vellos; coas nosas ovellas e as nosas vacadas marcharemos, porque temos que celebrar unha festa solemne a Iahveh. ¹⁰ E el díxolles: Así sexa Iahveh convosco se vos deixo marchar a vós e aos vosos cativos! Tede ollo porque tedes malas intencións. ¹¹ Non será así; ide agora só os homes, e servide a Iahveh, porque iso é o que pedistes. E botáronos da presenza de Faraón. ¹² Entón Iahveh díxolle a Moisés: Estende a túa man sobre a terra de Exipto, para traeres a lagosta, a fin de que suba sobre a terra de Exipto e devore toda planta da terra, todo o que o pedrazo deixou. ¹³ E estendeu Moisés a súa vara sobre a terra de Exipto, e Iahveh fixo soprar un vento do oriente sobre a terra todo aquel día e toda aquela noite; e ao vir a mañá, o vento do oriente trouxo as lagostas. ¹⁴ E subiron as lagostas sobre a terra de Exipto e asentáronse en todo o territorio de Exipto; e eran moi numerosas. Nunca houbera tantas lagostas coma entón, nin as habería despois. ¹⁵ Porque cubriron a superficie toda da terra, e a terra escureceuse; e coméronse toda planta da terra e todo o froito das árbores que a sarabia deixara. Así que nada verde ficou en árbore ou planta do campo por toda a terra de Exipto. ¹⁶ Entón Faraón chamou a toda presa a Moisés e a Aarón, e díxolles: Pequei contra Iahveh o voso Deus e contra vós. ¹⁷ Agora pois, rógovos que perdoedes o meu pecado só esta vez, e que roguedes a Iahveh voso Deus, para que tire de min esta morte. ¹⁸ E Moisés saíu da presenza de Faraón e orou a Iahveh. ¹⁹ E Iahveh cambiou o vento a un vento occidental moi forte que se levou as lagostas e lanzounas ao mar de Canas; nin unha lagosta ficou en todo o territorio de Exipto. ²⁰ Pero Iahveh endureceu o corazón de Faraón, e este non deixou marchar aos fillos de Israel. ²¹ Entón Iahveh díxolle a Moisés: Estende a túa man cara ao ceo, para que haxa tebras sobre a terra de Exipto, tebras tales que poidan apalpárense. ²² Estendeu Moisés a súa man cara ao ceo, e houbo densas tebras en toda a terra de Exipto por tres días. ²³ Non se vían uns a outros, ninguén se ergueu do seu lugar por tres días, pero tódolos fillos de Israel tiñan luz nas súas moradas. ²⁴ Entón chamou Faraón a Moisés e díxolle: Ide, servide a Iahveh; só que as vosas ovellas e as vosas vacadas fiquen aquí. Aínda os vosos cativos poden marchar convosco. ²⁵ Pero Moisés díxolle: Ti tamén tes que nos dares sacrificios e holocaustos para que os sacrifiquemos a Iahveh noso Deus. ²⁶ Por tanto, tamén os nosos gandos irán connosco; nin un pezuño ficará atrás; porque deles colleremos para servirmos a Iahveh noso Deus. E nós non sabemos con que habemos de servirmos a Iahveh ata que cheguemos alá. ²⁷ Pero Iahveh endureceu o corazón de Faraón, e este non quixo deixalos marchar. ²⁸ Entón Faraón díxolle a Moisés: Afástate de min! Gárdate de non volveres ve-lo meu rostro, porque o día que vexas o meu rostro morrerás. ²⁹ E Moisés respondeulle: Ben dixeches, non volverei ve-lo teu rostro.