¹ فیر ایوب نے آکھیا: ² ۔ کاش میرا دُکھ مِنیا جاسکدا تے میری کُل مصیبت ترکڑی وِچ تولی جا سکدی! ³ ۔ اوہ پکا، سمندری ریت تو ں باری ہوندی ، مینوں میرے جذبات نے بولن تے مُجبور کر دِتا اے۔ ⁴ ۔ قادرِ مطلق دے تیر مینوں کُھبے ہوئے نیں میر ی رُوح اوہناں دا زہر پی رہی اے۔ خُدا دی دہشت میرے خُلاف قطاراں بنائے کھلوتی اے۔ ⁵ ۔ جدوں کھوتے نوں گھا لبھ جاندی تے کی اوہ ہِنکنا چھڈ نیئں دیندا؟ یاں ڈگھے دے اَگے پٹھے ہون تے کی اوہدا ڈکارنا مُک نئیں جاندا؟ ⁶ ۔ کی پھیکی شے لُون بِنا لنگ دی اے، کی آنڈے دی سفیدی وِچ کوئی سواد ہوندا اے۔ ⁷ ۔ میں اوہنوں ہتھ لانا وی پسند نہ کراں گا، اجیہی خوراک توں مینوں کریچ آوندی اے۔ ⁸ ۔ کاش میری مِنّت سُنی جاندی تے ربّ میری آس پوری کردا۔ ⁹ ۔ پئی خُدا مینوں پھہہ دین تے راضی ہوندا تے اپنے ہتھ ودھا کے میری اَخیر کر دیندا۔ ¹⁰ ۔ تاں جو مینوں اے تسلی تے ہوندی پئی میں ڈاڈھی پیڑ دے ہوندیا وی خُوش رہیا تے میں پاک رَبّ دیّاں گلاں نِندیاں نیئں۔ ¹¹ ۔ میری اینی ہمت کیتھوں پئی ہن وی میں کوئی آس رکھاں تے توقع تے صبر کردا پھیراں ¹² ۔ کی میرے وِچّ چٹان جئی طاقت ہے؟ یا کی میرا جُسّا پِتل دا اے؟ ¹³ ۔ ہُن جد کے میرے کولوں کامیابی کھو لئی گئی اے تے میری اینی ہمت کِتھوں پئی اپنی مدد آپ کر سکاں۔ ¹⁴ ۔ دُکھی بندا تے اے چاہندا اے پئی اوہدے یار سجن اوہدے نال وفا کرن، پاویں اوہدے دِلوں قادرِ مطلق دا ڈر مُک جاوے۔ ¹⁵ ۔ پر میرے بھرا برساتی نالیاں وانگ بے اعتبارے نیں، سگھوں اوہناں ندیاں وانگ نیں جیہڑیاں اُتوں وگن لگ پیندیاں نیں۔ ¹⁶ ۔ جَدوں برف کھر دی اےتے اوہنا ں دا پانی میلا ہو جاندا اے تے اوہنا ں وچ سیلاب آ جاندا وے۔ ¹⁷ ۔ پر اوہ خشک رُتّ وِچ اولہے ہو جاندے نیں، تے گرمیاں وِچ سُکھ جاندے نیں۔ ¹⁸ ۔ قافلے جیہڑا اپنا راو بدل لیندے تے بیابان وِچ جا کے اولہے ہوجاندے نیں۔ ¹⁹ ۔ تیما دے کافلے اوہناں دی راہ تکدے نیں تے سبا دے راہی اوہنادے اُڈیکنہار نیں۔ ²⁰ ۔ اوہ مایوس ہوگئے کیوں جو اوہناں نے آس رکھی۔ اوہ اوتھے اَپڑے تے شرمندے ہو گئے ۔ ²¹ ۔ ہن تُساں وی ثابت کر دِتّا اے پئی تُسی کسے کم دے نہیں۔ تُسی میرا دُکھ ویکھ کے ڈر گئے اوہ۔ ²² ۔ کی میں کدی آکھیا پئی میرے لئی کُجھ دیئو؟ یا اپنے مال وِچوں میر ے لئی کسے نُوں وڈھی دئیو؟ ²³ ۔ مینوں ویر ی دے ہتھوں بچا لو، پتھر دِلاں دے شکنجے وِچّوں مینوں کڈھو؟ ²⁴ ۔ مینوں سمجھاو تے خورے میں من وی جاواں، مینوں دَسو پئی میتھوں کِتھے بھُل ہوئی اے۔ ²⁵ ۔ سچّیاں گلاں بڑیاں کوڑیاں لگدیاں نیں! پَر تُسی دلیلاں نال کی ثابت کرنا چاہندے اوہ؟ ²⁶ ۔ کی اے، پئی میریاں گلاں غلط نیں؟ یاں کی اِک دُکھی بندے دِیّاں گلاں دا کوئی بھار نہیں؟ ²⁷ ۔ ہاں تُسی تے اِک یتیم تے وی قُرعہ پانونہ جھِجھکو گے تے جے اپنے مِتّر دا سودا کرنا پئے تے اوہ کر دئیو گے ۔ ²⁸ ۔ پَر ہن مہربانی کر کے میرے وَل دھیان کرو، کی میں تہاڈے منہ تے جھوٹ مارا ں گا؟ ²⁹ ۔ ترس کھاو تے نیاں توں کم لوو، اِک وار فیر سوچ لوو کیوں جو میری راستبازی دا متحان لیا جا رہیا اے۔ ³⁰ ۔ کی میرے ہونٹاں تے کوئی مکر دی گَل ہے ؟ کی مینوں اینا وی نہیں سوجا پئی میں بدی نُوں پچھان سکاں؟