1
۔ تے سیموئیل مر گیا ۔ تے کُل اسرائیلؔ کٹھے ہوئے تے اوہدے تے روئے ۔ تے رامہؔ چہ اوہدے ای گھر چہ اوہنوں دفنایا۔ تے داؤُؔد اُٹھیا تے دشتِ ماعونؔ وَل چلا گیا ۔ تے ماعونؔ چہ اِک بندہ سی ۔
2
۔ جیہدی جائداد کرمِل وِچ سی ۔ تے اوہ بڑا امیر بندہ سی ۔ اوہدیاں تِن ہزار بھیڈاں تے اِک ہزار بکریاں سَن۔ تے اوہ کرمِل چہ اپنی بھیڈاں دی اون مُنداسی ۔
3
۔ اوہدا ناں نابال ؔ تے اوہدی زنانی دا ناں ابی جائل ؔ سی ۔ تے ایہہ زنانی بوہت سیانی تے سوہنی سی ۔ تے ایہدا بندہ نابالؔ دل د ا سخت تے کماں دا بھیڑا سی ۔ تے اوہ کالب ؔ دے گھرانے چوں سی ۔
4
۔ تے داؤد ؔ نے ویرانے چوں سُنیا ۔ پئی نابال ؔاپنی بھیڈاں دی اون مُندا اے۔
5
۔ تے داؤُدؔ نے اپنے دَس جواناں نُوں گھلیا ۔ تے داوُدؔ نے جواناں نُوں آکھیا ۔ تُسیں کِرمل ؔ تے چڑھو تے نابالؔ کول جاؤتے میرا ناں لے کے سلام آکھو ۔
6
۔ تے اوہنوں اینج آکھو ۔ تیری خیر ہووے ۔ تیرا گھر بار دی خیر ہووے ۔ جو کُجھ تیرے کول اے ایہدی وی خیر ہووے ۔
7
۔ میں سُنیا اے ۔ پئی ایس ویلے تیرے کول اون مُنن والے نیں ۔ تے تیرے ایالی میرے کول رئے ۔ تے اسیں اوہناں نُوں ناں ستایا ۔ اوہناں ساریاں دیہاڑیاں چہ جیہدوں تیِک پئی اوہ کِرمل چہ رئے اوہناں دی کوئی شے ناں گواچی ۔
8
۔ اپنے جواناں توں پُچھ تے اوہ مینوں دسن گے ۔ سو ایہہ جوان تیریاں اکھاں چہ چنگے رہن ۔ کیوں جو اسیں چنگے ویلے تیرے کول آئے ۔ ایس لئی جو کُجھ ترے ہَتھ چہ ہووے اپنے نوکراں تے اپنے پُتر داؤُؔد نُوں دے ۔
9
۔ تدھ اوہ جوان گئے ۔ تے ایہہ ساریاں گلّاں داؤُؔد پاروں نابالؔ نُوں دسیاں ۔ فیر مُونہوں کُجھ ناں آکھیا ۔
10
۔ نابال ؔ نے داؤُؔد دے نوکراں نُوں جواب دِتا ۔ پئی داؤُؔد کون اے ؟ تے یسیؔ دا پُتر کون اے ؟ اَج کل اینج دے بوہت سارے نوکے نیں جیہڑے اپنے مالکاں توں نَسے ہوئے نیں ۔
11
۔ کیہ میں اَپنی روٹی تے پانی تے ذبیحے جیہڑے میں اَپنے اون لاؤن دالے ے لئی حلال کیِتے لواں تے اوہناں لوکاں نُوں دیواں ۔ جیہناں نُوں میں جاندا ی نئیں ۔ پئی کتھوں دے نئیں ۔
12
۔ تدھ داؤُؔ د دے جوان اپنے راہ پَے گئے ۔ تے پچھاں پَرت گئے ۔ تے اوہنوں ایہہ ساریاں گلاں دسیاں ۔
13
۔ تدھ داؤُؔد نے اَپنے نال دیاں نُوں آکھیا ۔ تُہاڈے چوں ہر اِک اپنی تلوار لَک نال بنھے ۔ تے ایسے ای طرحاں ای ہَر اِک نے اَپنی تلوار لَک نال بنھی ۔ تے داؤُؔد نے وی اَپنی تلوار لمکائی۔ ایسے طرحاں گھٹو گھٹ چار سو بندے داؤُؔد نے نال ٹُرے ۔ تے دوسو بندے مال دے کول رئے ۔
14
۔ تے نوکراں چوں اِک نے نابالؔ دی زِنانی ابیجیلؔ نُوں سوُہ دِتی تے آکھیا ۔ پئی داؤُؔد نے ویرانے چہ ساڈے مالک نُوں سلام کر ن لئی چِٹھی دین والے گھلے ۔ پَر اوہ اوہناں نال غُصے ہویا۔
15
۔ تے اوہناں بندیاں نے ساڈے نال بوہت ای بھلیائی کیِتی ۔ تے سونوں دُکھ ناں دِتا ۔ تے سراے دیہاڑے جد تیِک ساڈا اوہناں نال چنگا سلوک رئیا۔ ساڈی کئی چنگی شے گواچی ناں ۔ جد کہ اسیں ویرانے چہ ساں ۔
16
۔ تے جیہدوں تیِک اسیں اوہناں دے نال بھیڈاں نُوں چاردے رئے اوہ ساڈے لئی رات تے دِن کندھ وانگوں سَن ۔
17
۔ ہُن تُوں سوچ لے تے ویکھ پئی کیہ کرے گی ۔ کیوں جو ساڈے مالک اُتے تے اوہدے سارے ٹَبّر تے بلا اُترن والی اے ۔ تے اوہ تے شریر بند ہ اے ۔ پئی کوئی اوہدے نال گل بات کن دی ہمت نئیں کردا ۔
18
۔ تدھ ابیجیلؔ نے چھیتی کرکے دوسو روٹیاں تے مے دے دو مشکاں تے پَنج رہنیاں ہوئیاں بھیڈاں تے بھُنے ہوئے اناج دے پَنج پیالے تے اِک سو کِشمش دےگُچھے تے سُکے ہوئے انجیراں دی دو سو ٹیِکیاں لیاں ۔ تے ایہاں نُوں کھوتے تے لدیا ۔
19
۔ تے اَپنے نوکراں نُوں آکھیا ۔ تُسیں میرے اَگے ٹُرو ۔ تے میں تُہاڈے مگر مگر آؤنی آں ۔ تے اوہنے اَپنے بندے نابالؔ نُوں سوُہ ناں دِتی ۔
20
۔ جیہدوں اوہ کھوتے تے بیہہ کے پہاڑ دے وِچکار آئی تے داؤُؔد تے اوہدے بندے اوہدے اَگے تھلے اُترے تے اوہ اوہناں نُوں مِلی ۔
21
۔ تے داؤُؔد نے آکھیا ۔ سی پئی میں اوہدی ساری شیواں دی جیہڑیاں ویرانے چہ سی فضول رکھولی کیِتی ۔ پئی سارا جو کُجھ اوہدا سی ۔ اوہدے چوں کوئی وی شے ناں گواچی۔ تے اوہنے مینوں بھلیائی د ے بدلے بدیدا صِلہ دتا۔
22
۔ خُدا داؤُدؔنال اینج ای کرے سگوں ایس توں ودھ کرے جیکر میں صبح دو لو تیِک اوہدے سَب کُجھ وِچوں اِک وی چھڈاں ۔ جو کندھ تے مُوتے ۔
23
۔ جیہدوں ابیجیلؔ نے داؤُؔد نُوں ویکھیا تے اوسے ویلے اَپنے کھوتے توں لتھی ۔ تے داؤُؔ د دے اَگے اَپنے مُونہہ بھار ڈگی ۔ تے دھرتی تے متھا ٹیکیا ۔
24
۔ تے اوہدے پیراں اُتے ڈِ گ پئی تےت آکھیا ۔ اے میرے مالک ! ایہہ پاپ میرے اُتے لدھ تے اپنی نوکرانی نُوں اجازت دے پئی تیرے کَن وِچ گَل کرے ۔ تے تُوں اَپنی نوکرانی دی گَل سُن ۔
25
۔ میرا مالک ایس شریر مرد نابالؔ دا بھلا -کرے ۔ کیوں جو جینج دا اوہدا ناں ایں اینج دا اوہ آپ اے ۔ ایس لئی پئی اودیا ناں بالؔ اے تے آکڑ اوہدے وِچ اے ۔ پَر تیری نوکرانی نے میرئ مالک دے نوکراں نُوں جیہڑے تُو ں گھلے ناں ویکھیا ۔
26
۔ تے ہُن اے مالک ! جِندا خُداوند دی سونہہ تے تیری جان دی سونہہ ۔خُداوند نے تینوں رَت وگان توں تے اؔپنے ہَتھ نال بدلہ لین توں ڈک لیا ۔ سو تیرے سار ے ویری نابال ؔ وانگوں ہون ۔ تے اوہ سارے وی جیہڑے میرے مالک دے ویری نیں ۔
27
۔ ہُن ایہہ ہدیہ جیہڑا تیری نوکرانی اپنے مالک دے اَگے لیائی اے ۔ ایہاں جاناں نُوں جیہڑیاں میرے مالک دے غُلام نیں ، دِتا جاوے ۔
28
۔ تے تُوں اؔپنی نوکرانی دا پاپ معاف کر دے ۔ کیوں جو خُداوند میرے مالک دے لئی اِک ایماندار گھَر بناوے گا ۔ ایس سببوں پئی میرا مالک خُداوند دی لڑائیاں لڑدا اے ۔تے تیرے سارے دیہاڑیاں چہ تیرے چہ کوئی بھیڑا کم ناں ویکھیا گیا۔
29
۔ تے فیر بندا اُٹھیا پئی تاں جو تیرے مگر آوے تے تیری جان دا ویری ہووے ۔ پَر میرے مالک دی جان خُداوند تیرے خُدا دے نال زندیاں دے گٹھڑی چہ بنھی ہوئی اے ۔ تے تیرے ویریاں دی جاناں نُوں غلیل دے پتھر وانگوں سُٹ دیوے گا ۔
30
۔ تے اینج ہووے گا پئی جیہدو ں خُداوند میرے ویریاں دے لئی اوہ ساریاں چنگیاں گلّاں کرے ۔ جیہڑیاں اوہنے تیرے بارے آکھیاں تے تینوں اسرائیلؔ دا سردار مَنن۔
31
۔ تے ایہہ گل غَم دا سبب تے میرے مالک دے دِل دے لئی ٹھوکر دا سبب ہووے ۔ پئی تُوں بیفائدہ رَت وگائی ۔ یاں میرے مالک نے اَپنی جان دا بدلہ لیا ۔ تے جیہدوں خُداوند میرے مالک دے نال نیکی کرے تدھ تُوں اپنی نوکرانی نُو ں یاد رکھنا۔
32
۔ تدھ داؤُؔد نے ابیجیلؔ نُوں آکھیا ۔ خُداوند اسرائیلؔ دا رَب بھلا ہووے جیہنے اَج تینوں میرے مِلن لئی گھلیا ۔
33
۔ تیری سیان پُنامُبارک ہووے تے تُوں آپ مُبارِک ہوویں ۔ پئی اَج دے دیہاڑے تُوں مینوں رَت وگان توں تے اپنی جان دا بدلہ اَپنے ہتھوں لین توں ڈکیا ۔
34
۔ نئیں تے زندہ خُداوند اسرائیلؔ دے خُدا دی سونہہ ۔ جیہنے مینوں تیرے نال بدی کرن توں ڈکیا ۔ جیکر توں چھیتی نال میرے مِلن لئی ناں آؤندی تے صبح دی لو تیِک نابال ؔ ناں بچدا ۔ جیہڑا کندھ تے مُوترے ۔
35
۔ تے داؤُؔ نے اوہدے ہَتھوں جو کُجھ اوہ لیائی سی لے لیا تے اوہنو ں آکھیا۔ خیریں مہریں گھر پَرت جا ۔ ویکھ میں تیری مَنی تے تیرا خیال کیِتا۔
36
۔ تدھ ابیجیلؔ نابال ؔ دے کول آئی تے ویکھو اوہنے اَپنے گھر چہ باشاہواں دی خِدمت کیِتی ۔ تے نابالؔ داجی خُوش سی ۔ کیوں جو اوہ نشے چہ سی ۔ تے اوہنے صبح دی لو تیِک کوئی نِکی یاں وڈی گَل ناں دسی ۔
37
۔ جیہدوں صبح ہوئی تے اوہدا نشہ اُتریا تے اوہدی زنانی نے اوہنوں گُلاں دسیاں تے اوہد ا جی اوہدے اندر ڈُب گیا ۔ تے اوہ پتھر وانگوں سگت ہوگیا ۔
38
۔ تے گھٹو گھت دس دیہاڑیاں باد نابال ؔ نُوں ماریا تے مر گیا ۔
39
۔ جیہدوں داؤدؔد نے نابال ؔ دی موت دے بارے سُنیا تے آکھیا ۔ مُبارک ہووے خُداوند جیہنے نابال ؔ تو ں میری بےعزتی دا بدلہ لیا ۔ تے اپنے بندے دے ہتھوں بدی توں روکیا ۔ تے خُداوند نے بنابال ؔ دی شرارت نُوں اوہدے ای سِر اُتے سُٹیا ۔ تے داؤُؔد نے ابیجیلؔ نُوں سنیہا گھلیا پئی میں تینوں اپنی زنانی بناواں گا ۔
40
۔ تے داؤُؔد دے خادم ابیجیلؔ دے کول کِرمَل ؔ چہ آئے تے اوہناں نے اوہنوں آکھیا ۔ پئی داؤُؔد نے ساہنوں تیرے کول گھلیا اے ۔ تاں جو اوہ مینوں اپنی زنانی بنا لے ۔
41
۔ تدہ اوہ سوٹی تے دھرتی تے موُنہہ پرنے متھا ٹیکیا ۔ تے آکھیا ۔ویکھ تیری بندی ، تیری نوکرانی وانگر اے پئی اپنے مالک دے خادموں دے پیر دھووے ۔
42
۔ تے ابیجیلؔ نے چھیتی کیِتی تے سوٹی سنھے تے کھوتے تے بیہہ گئی ۔ تے اوہنے پنج نوکرانیاں لئیاں ۔ پئی اوہدے نال ٹُرئیاں تے اوہ داؤُؔد دے خبر دین والیاں دے مگر مگر ٹُریاں ۔ تے اوہدے زنانی بنی ۔
43
۔ تے داوُؔد نے یزریعیلؔ توں اخینوعمؔ نُوں اپنی زنانی بنایا۔ تے ایس طرحاں ایہہ دونویں اوہدی زنانیاں بنیاں ۔
44
۔ پر ساؤلؔ نے اَپنی دھی میِکلؔ جیہڑی داؤُؔ د دی زنانی سی لائش دے پُتر جلیمی فلطیؔ نُوں دے دیتیاں ۔