1
۔فیر داؤُؔد رامہ ؔ دے نیوتؔ وَلوں نسیا ۔ تے یونتن ؔ دے کول آکے آکھیا ۔ میں کیہ کیتا اے ۔ میرا کیہ پاپ اے ۔ تے تیرے پیو دے اَگے میرے کیہ جُرم اے ؟ پئی اوہ میری جان دا ویری اے۔
2
۔ یونتنؔ نے آکھیا ۔ خُدا ناں کرے تُوں نئیں ماریا جاویں گا ۔ ویکھ میرا پیو کوئی وڈا یا نِکا کم نئیں کردا جیہڑا مینوں ناں دَسے ۔ تے میرا پیو ایہہ گَل میرے توں کینج لُکاوے گا۔
3
۔ تے داؤُؔد نے فیر سونہہ کھا کے آکھیا۔ تیرا پیو جاندا اے ۔ پئی میں تینوں چنگا لگنا آں ۔ تے اوہنے آکھیا ۔ پئی ایس گَل دا یونتن ؔ نُوں پتا ناں لگے ۔ تاں جو تُوں غم ناں کریں ۔ پر زِندا خُداوند تے تیری جان دی سونہہ پئی میرے تے موت دے وِچکار تھوڑا جیہا ای فرق اے ۔
4
۔ یونتنؔ نی داؤُؔد نُوںآکھیا ۔ جو کُجھ تیرا جی کرے میں اوہوا ی تیرے لئی کراں گا ۔
5
۔تے داؤُؔد نے یونتنؔ نُوں آکھیا پئی کَل نواں چَن چڑھے گا۔ پکا اے پئی میں بادشاہ دے اَگےکھانا کھان لئی بہواں ۔ سو تُوں مینوں جان دے ۔ پئی میں جنگل وِچ تیِجے دیہاڑے دی شام تیِک لُکیا رہواں ۔
6
۔ایس لئی جے تیرا پیو میرے بارے پُچھے تے اوہنوں آکھیں ۔ پئی داؤُؔد نے اپنے شہربیت لحمؔ وِچ جان دے لئی ضِد کر کے اِجازت منگی ۔ کیوں جو اوتھے اوہدے سارے ٹبر لئی سال بعد قُربانی اے ۔
7
۔تے جیکر اوہ بولے چنگا اے تدھ تیرے خادم دی چنگیائی اے ۔ تے جیکر اوہ غُصے چہ آ جاوے تے جان لوےپئی اوہدے وَلوں بدی بوہت ودھ گئی اے ۔
8
۔ سو تُوں اپنے خادم اُتے ایہہ بھلا کر ۔ کیوں جو تُوں اپنے خادم نال خدواند اَگے قول قرار کیِتا تے جیکر میر ے چہ کُجھ بدی اے تے تُوں آپ مینوں جانو ای مارے ۔ تے مینوں اپنے پیو دے کول کیوں گھلے ؟
9
۔ یُونتن ؔ نے آکھیا ۔ میرے تو ایہہ دوُر رہوے ۔ جیکر میں جاندا پئی میرےپیو وَلوں تیرے خلاف بدی بوہت ودھ گئی اے تے کیہ میں تینوں سوُہ ناں دیندا ؟
10
۔داؤُدؔ نے یونتنؔ نُؤں آکھیا ۔ جیکر تیرا پیو تینوں کرخت جواد دیوے تے مینوں کون سوُہ دیوے گا ؟
11
۔ یُونتنؔ نے داؤُدؔ نُوں آکھیا ۔ آؤ باہر ویرانے چہ چلییے ۔ ایس لئی ایہہ دونویں ویرانے چہ گئے۔
12
۔ یونتنؔ نے داؤُدؔ نُوں آکھیا ۔ خُداوند اسرائیلؔ دا خدا گواہ اے ۔ پئی میں اپنے پیو دے دِل دا حال جانن مگروں کَل دے دیہاڑے یاں پرسوں ایسے ویلے دے نیڑے سمجھاں ۔ پئی داؤُؔد دا بھلا اے ۔ تے اوسے ویلے اوہدے کول گھل کے سُوہ ناں دیواں ۔
13
۔ تےخُداوند یُونتن ؔ نال اینج ای کرے ۔ تے ایہدے توں وی وَدھ کرے ۔ تے جیکر میرا پیو تیرے نال بدی کرن چاہوے ۔ تے فیر وی میں تینوں سُوہ دیواں گا ۔ تے تینوں ہتھیں گھلاں گا ۔ پئی تُوں خیری مہری چلا جاویں ۔ تے خُداوند تیرے نال ہووے ۔ جِس طرحاں کہ میرے پیو دادے نال سی ۔
14
۔ تے جیکر میں جیوندا رئیا تے تے تُوں میرے تے خُداوند دی بھلائی ناں کریں گا ؟ پر جے میں مر جاواں ۔
15
۔ تُوں اپنی بھلائی میرے ٹبر توں کدی دوُر ناں رکھیں تے ناں اوس ویلے ای جیہدوں داؤُؔد دے سارے ویریاں چوں ہر اِک نُوں دھرتی توں فنا کر دِتا ہووے گا ۔
16
۔ تدھ یُونتنؔ دا داؤُؔد دے ٹبر نال قول قرارسدا تیِک رہوے ۔ نئیں تاں خُداوند داؤُدؔ تے اپنا حق جتاوے ۔
17
۔ تے یونتنؔ نے اپنے پیار دے سببوں داؤُؔد اَگے فیر سونہہ کھاہدی ۔ کیوں جو ایہہ ایہنوں اپنی جان توں ودھ پیار کردا سی ۔
18
۔ فیر یونتنؔ نے آکھیا ۔ کَل نوا ں چَن اے ۔ تے تُوں اوتھے نئیں ہوویں گا ۔
19
۔ کیوں جو تیری تھاں ویہلی ہووے گی ۔ تے دوُجے دیہاڑے تینوں تینوں بوہتا لبھیا جاوے گا ۔ تے جِس دیہاڑے کم کرنا چائی دا اے ۔ تُوں چھیتی اوس تھاں تے آجاویں ۔ جِتھے تینوں لُکنا اے تے پتھراں دے ڈھیر دے کنڈے دے نیڑے بیہ جا ۔
20
۔ تے میں اوہدے وَل تِن تیر چلاواں گا ۔ کیوں جو میں نشانہ لانا آں ۔
21
۔ تدھ میں اِک مُنڈے نُوں گھلاں گا ۔ پئی تیر چُک لیاوے ۔ سو جیکر میں مُنڈے نُوں آکھاں پئی تیر تیرے پِچھے نیں ۔ ایہناں نُوں چُک تے تُوں میرے کول آویں ۔کیوں جو تیرے لئی بھلا اے ۔تے تیرے خلاف کُجھ نئیں ۔ زِندہ خدا دی سونہہ۔
22
۔ تے جیکر میں مُنڈے نُوں آکھاں تیِر تیرے اَگے نیں۔ تے تُوں ٹُر جانا۔ کیوں جو خُداوند نے تینوں گھلیا ۔
23
۔ پر اوہ گَل جیہڑی میں تے تُوں آپو وِچ کیِتی سو ویکھ میرے تے تیرے وِچکار خُداوند سدا تیِک گواہ اے ۔
24
۔ سو داؤُؔد پیلی چہ جا لُکیا ۔ جیہدوں نواں چَن چَڑھیا تے بادشاہ کھان لئی بیٹھا۔
25
۔ تے بادشاہ اپنے قانون دے مطابق کندھ دے نیڑے دی چوکی تے بیٹھا تے یونتنؔ بادشاہ دے اَگے تے ابنیرؔ ساؤلؔ دے اِک پاسے بیٹھا۔ تے داؤُؔد دی تھاں ویہلی رئی۔
26
۔ تے اوس دیہاڑے ساؤلؔ کُجھ نا ں بولیا ۔ کیوں جو اوہنے اپنے دِل وِچ آکھیا ۔پئی خورے میں ناپاک آں ۔ سَچ اےپئی اوہناں پاک اے ۔
27
۔ تے نوے چَن دے دوُجے دیہاڑے اینج ہویا ۔ تے داؤُؔ د دی تھاں فیر ویہلی رئی ۔ تدھ ساؤل ؔ نے اپنے پُتر یُونتن ؔ نُوں آکھیا ۔ پئی یسیؔ دا پُتر کھانا کھان کیوں نئیں آیا ؟ ناں کَل تے ناں اَج۔
28
۔ یُونتنؔ نےساؤل ؔ نُوں جواب دِتا پئی اوہنے بیت لحم ؔ جان لئی میرے توں اجازت منگی ۔
29
۔ تے آکھیا مینوں جان دے کیوں جو شہر چہ میرے سارے ٹبر دی قُربانی دا دیہاڑا اے ۔ تے میرے بھرا نے مینوں حُکم کیتا پئی اوتھے آواں ۔ ہُن جیکر تیری میرے تے بھلائی دی نظر اے تے میں جاواں گا ۔ تے میرا بھرواں نوں ویکھاں گا ۔ ایس سببوں اوہ بادشاہ دے کھانے دے میز تے حاضر نیں ۔
30
۔ تدھ ساؤلؔ نے یُونتن ؔ تے کرود ھ وکھایا تے آکھیا ۔ فریبی چنداچنڈالن دے پُتر ! کیہ میں نئیں جاندا پئی تُوں اپنی ذِلت تے اَپنی ماں دے ننگ دی بے عزتی لئی یسیؔ دے پُتر دی حمایت کیِتی ۔
31
۔ کیوں جو جد تیِک یسیؔ دا پُتر دھرتی تے جیوندا اے ۔ ناں تینوں تے ناں تیری قوم نُوں سکُون ہووے گا ۔ ہُن کسے نُوں گھل تے اوہنوں میرے کول لیا ۔ کیوں جو اوہ مرن دے لائق اے ۔
32
۔ تے یونتنؔ نے اپنے پیو نُوں جواب دے کے آکھیا ۔ پئی اوہ کیوں ماریا جاوے ۔ اوہنے کیہ کیِتا اے ؟
33
۔ تدھ ساؤل ؔ نے برچھی چُکی پئی یُونتن نُوں مارے تے یُونتنؔ جان گیا پئی اوہدے پیو نے داؤُؔد نُوں جانو مار دین دا پکا ارداہ بنھ لیا اے ۔
34
۔ ایس لئی یوُنتنؔ بڑے کرودھ نال کھانے دے میز توں اُٹھ گیا تے داؤُؔد لئی پریشان ہون دے سببوں اوہنے نوے چَن دے اوس دوُسرے دیہاڑے کھانا ناں کھاہدا ۔ کیوں جو اوہدے پیو نے اوہنوں ڈھیٹھ کیِتا ۔
35
۔ تے صبح نُوں یونتنؔ اوس ویلے ویرانے چہ گیا جیہڑا داؤُؔد نال قول قرار کیِتا سی ۔ تے اوہدے نال اِک نِکا مُنڈا سی ۔
36
۔تے اوہنے مُنڈے نُوں آکھیا ۔ تے اوہنے مُنڈے نُوں آکھیا ۔ نَس تے جیہڑا تیِر میں چلانا آں چُک کے لیا ۔ تے اوہنے تیِر چلایا ۔جیہڑا اوہدے توں اگاں ڈِگا ۔
37
۔ جیہدوں اوہ مُنڈا اوس تیِر دی تھاں تے اَپڑیا ۔ جیہڑا یونتنؔ نے چلایا سی ۔ تے یونتن ؔ نے اُچی آواز نال مُنڈے نُوں آکھیا ۔ تیِر تیرے اَگے آ ۔
38
۔ تے یُونتنؔ نے فیر اُچی آواز نال مُنڈے نُوں آکھیا ۔ پئی چھیتی نال جا ۔ کھلوئیں ناں ۔ تے مُنڈے نے یُونتنؔ دے تیِر چُکے ۔ تے اَپنے آقا کول پَرتیا ۔
39
۔ تے مُنڈے نوں کوئی پتا ناں لگا ۔ کیوں جو کلّا یونتنؔ تے داؤُدؔ ایس راز نُوں جاندے سی ۔
40
۔ تدھ یُونتن ؔ نے اَہنے ہتھیار مُنڈے نُوں دِتے ۔ تے اوہنوں آکھیا ۔ جا تے ایہناں نُوں شہر وَل لے جا ۔
41
۔ جِس طرحاں ای اوہ مُنڈا چلا گیا ۔ داؤُؔد پتھراں دے ڈھیر دے کولوں نِکلیا تے اپنے مُونہہ بھار زمین تے ڈِگا تے تِن واری زمین تیِک سِر نیویا۔ تے اوہناں دونواں نے اِک دوُجے نُوں چُمیا ۔ تے اِک دوُسرے لئے روئے ۔ تے داوُؔد دا رونا وددھ گیا۔
42
۔ تے یُونتن نے داؤُؔد نُوں آکھیا ۔ خیری مہری پَرت جا ۔ پکّا اے پئی اسیں خُداوند دے ناں چہ سونہہ کھاہدی تے آکھیا ۔ پئی میں تے تیرے وِچکار تے میری اَلّ تے تیری اَلّ دے وِچکار سدا تیِک خُداوند گواہ ہووے ۔ تدھ داؤُؔد اُٹھیا تے چلا گیا ۔ تے یونتنؔ شہر وَل پَرت آیا ۔