1
-کوہِافرائیم ؔ دے رامہ ؔ وچ صُوفیمؔ وچوں اِک مرد سی جیہدا ناں اِلقانہ ؔ بِن یروحامؔ بِن اِلیہوؔ بِن تو حُوؔبِن صوفؔ اِفرائیمیؔ۔
2
-تے اوہدیاں دو ووہٹیاں سَن۔اِک دا ناں حَنہّ ؔتے دوجی دا ناں فِتنہّؔ سی۔تے فِتنہّؔ دے بچے سَن۔پر حَنہّؔ دے بچے نئیں سن۔
3
-ایہہ بندے مِتھے گئے ویلے تے اپنے شہر شیلوؔ وچ رَب الفواج دے اَگے سَجدہ کرن تے قربانی چڑھان جایا کر دے سَن۔تے اوتھے عالیؔ دےدو پُتر حفضیؔ تے فیِخاسؔ رَب دے کاہن سَن۔
4
-تے جدوں ویلا آیا ۔تے اَلقانہ ؔ قربای چڑھاندا ۔تے اوہ اپنی ووہٹی فِتنہّؔ تے اوہدے سارے پُتراں تے دِھیاں نُوں حِصہ دِتا۔
5
-پر حَنہّؔ نُوں دُگنا حصہ دِتا سی۔کیوں جو حَنہّؔ نُوں اوہ پیار کر دا سی۔بھانویں رَب نیں اوہدا رحم بند کیتا سی۔
6
- تے اوہدی سوَتن اوہنوں چھیڑدی سی۔تاں جو اوہ اے گل پئی رَب نیں اوہدا رحم بند کیتا اے ،برداشت نہ کرے۔
7
-تے اینج ای اوہ ہر واری کردی ۔جدوں پئی اِلقانہ ؔ رِب دے گھر نوں جاندا ۔اوہ اوہنوں چھیڑدی تے حَنہّؔ روندی تے کجھ نہ کھاندی سی۔
8
-اوہدے بندے اِلقانہ نیں آکھیا: اے حَنہّؔ ! تُوں کیوں روندی ایں تے تُوں روٹی کیوں نئیں کھاندی ؟ تے تیرا دل کیوں دُکھی اے؟کی میں تیرے لئی دس پُتراں تَوں ودھ نئیں ؟
9
-جدوں اوہ شلوؔ وچ کھا پی چُکے تے حَنہّؔ اُٹھی تے رَب دے حضور کھڑی ہو گئی ۔تے اوس ویلے عالیؔ کاہن رَب دی ہیکل دی چوکھٹ دے اَگے کُرسی اُٹے بیٹھا ہویا سی۔
10
-تے اوہ رُوح دی دُکھی سی۔تد اوس نے رَب کولوں دُعا منگی تے روئی۔
11
-تے اوہنے مَنت منّی تے آکھیا۔اے رَب الافواج ! جے تُوں اپنی بندی دے دُکھ وَل دھیان کریں۔تے مینوں یاد کریں ۔تے اپنی بندی نُوں ناں بھُولیں۔تے اپنی بندی نُوں پُتر دیویں تے میں اوہنوں ساری حیاتی لئی رَب نُوں دے دیاں گی۔ تے اُسترا اوہدے سِر تے نہ پھیرے گا۔
12
-تے اینج ہویا پئی جدوں اوہ رَب دے اَگے اپنی دُعا کر دی جاندی سی ۔ عالیؔ اوہدے مُنہ نُوں دھیان نال ویکھیا سی۔
13
-تے حَنہّؔ اپنے دل وچ بولدی سی۔تے سرف اوہدے بولھ ہِلدے سَن پر اوہدی واج سُنائی نئیں دیندی سی۔سو عالیؔ نے خیال کیتا پئی اوہ نشے وچ اے ۔
14
-تے عالیؔ نیں اوہنوں آکھیا تُوں کدوں تیکر نشے وچ رویں گی ؟مے نُوں پچا لے جیہڑی تُوں زیادہ پی لئی اے۔
15
-حَنہّؔ نے آکھیا۔بالکل نئیں اے میرے آقا۔میں تے کم بخت عورت واں۔میں ناں تے مے تے نہ کوئی نشہ پیتا ۔پر میں اپنی جان نُوں رَب دے اَگےڈول رہی آں۔
16
-تُوں اپنی بندی نُوں کسے گھٹیا زنایاں وانگ ناں سمجھے۔کیوں جو میں ہُن تیک اپنے غم تے ڈاھڈے دُکھ دی گل کیتی اے۔
17
-تد عالی ؔ نیں اوہنوں آکھیا : سلامتی نال ٹور جا۔تے اسرائیل ؔ دا رَب تیر ی مُراد جیہڑی تُوں اوہدے کولوںمنگی اے،پُوری کرے۔
18
-تے اوہنے آکھیا پئی تیری بندی تیری اکھاں نُوںمنظور ہووے۔تد اوہ پنی راہیں پرت پئی۔تے کھانا کھادا۔تے اوہدا مُکھ پہلے وانگ ناں رہیا ۔
19
-فیر اوہ اگلے دِن سویرے اُٹھے۔تے رَب نُوں سَجدہ کیتا ۔تے اوتھوں نکل کے رامہؔ وچ اپنےگھر نوں پرتے ۔تے اِلقانہؔ نےاپنی ووہٹی حَنّہؔ نال ہم بستر کیتی۔تے رَب نیں اوہنوں یاد کیتا۔
20
-تے اینج ہویا پئی دِناں وچ حنّہؔ حاملہ ہو گئی ۔تے اوہدا تَوں پُتر جمیا۔تے اوہدا ناں سیموئیل رکھیا۔کیوں جو اوس نیں آکھیا پئی میں اوہنوں رَب کولولن منگیا۔
21
-تے القانہ اپنے گھرانے سنھے رَب دے اَگے اپنی سالانہ قُربانی تے نذر چڑھان گئے۔
22
-پر حَنّہؔ نہ گئی ۔کیوں جو اوس نیں اپنے بندے نُوں آکھیا پئی جدوں مُنڈے دا دُدھ چُھڈاواں گے تد میں اوہنوں اپنے نال لے کے جاواں گی۔تاں جو اوہ رَب دے سامنے حاضر ہووے۔تے ہمیشاں اوتھے رہوے۔
23
-اِلقانہ ؔ نے اوہنوں آکھیا ۔جینج تینوں چنگا لگے تُوں اونج ای کر۔تے جدوں تیک تُوں اوہدا دُدھ ناں چھُڈائیں تُوں رُکی رہ۔ تے میں دُعا کردا ہاں پئی رَب اپنے کلام نُوں پُرا کرے ۔ تے اوہ زنانی رُکی رہی۔تے اپنے پُتر نُوں دُدھ پیاندی رہی۔جدوں تیک پئی اوہدا دُدھ نہ چھُڈایا۔
24
-سو جدوں اوس دا دُدھ چھُڈایا تے اوہنوں اپنے نال لے گئی ۔تے نال ای اِک تِن سالہ بچھڑا تے آٹے دا اِک ایفہ تے مے دا مشکیزہ لیا۔ تے اوہنوں لے کے رَب دے اَگے شلوؔ وچ آئی ۔تے مُنڈا ہالے بوہت نیکا سی۔
25
-تد اوہناں نیں بچھڑا ذبح کیتا ۔تے مُنڈے نُوں عالیؔ دے کول نذر کیتا۔
26
-اے میرے آقا ! جیویں تیری رُوح زندہ اے ۔میں اوہی زنانی ہاں جس نے تیرے کول ایتھے کھڑی ہو کے رَب کولوں دُعا منگی۔
27
-میں ایس مُنڈے لئی دُعا منگی سی۔سو میری مُراد جیہڑی میں رَب کولوں نگی سی اوس نیں پُوری کیتی۔
28
-تے ایس لئی میں اوہنوں رَب نُوں واپس دے دِتا ۔اپنی حیاتی دےکُل دِن رَب دا قرض ہووے گا۔تے اوہناں نیں اوتھے رَب نُوں سَجدہ کیتا۔