1
. ایہدے بعدوں مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ فِرعونؔ کول جا کے آکھن لگے پئی "خُداوند اِسرائیلؔ دا ربّ اینج آکھدا اے پئی ’میرے لوکاں نُوں جان دے تاں جو اوہ بیابان وِچ میری عیِد کرن۔‘"
2
.فِرعونؔ نے آکھیا پئی " خُداوند کون اے پئی مَیں اوہدی گَل بھاروں لوکاں نُوں جان دیاں؟ مَیں خُداوند نُوں نئیں جاندا اَتے مَیں نہ ہی بنی اِسرائیلؔ نوں جان دیاں گا۔"
3
.تد اوہناں نے آکھیا پئی "عِبرانیاںؔ دا ربّ ساہنوں مِلیا اے سو ساہنوں اِجازت دے پئی اَسیں تِن دیہاڑیاں دا پَندبیابان وَل کر کے خُداوند اپنے ربّ لئی قُربانی کرئیے تاں جو اینج نہ ہووے پئی اوہ ساڈے وِچ وَبا گھلے یاں ساہنوں تلوار نال مروا دیوے۔"
4
.تد مِصرؔ دے بادشاہ نے اوہناں نُوں آکھیا "او مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ تُسیں ایہناں لوکاں نُوں ایہناں دے کَم توں کیوں چھُڈواندے او؟ جاوتُسیں اپنا اپنا کَم کرو۔"
5
. اَتے فِرعونؔ نے ایہہ وی آکھیا پئی "ویکھو ایہہ لوک ایس دیس وِچ بتھیرے وَدھ گئے نیں اَتے تُسیں ایہناں نُوں ایہناں دے کَم توں ڈَک دے او۔"
6
. اَتے اوسے دیہاڑے فِرعونؔ ونگار لین والیاں اَتے سرداراں نُوں جیہڑے لوکاں توں کَم لیندے سَن، حُکم کِیتا۔
7
.اوہنے آکھیا پئی "ہُن تُسیں اَگے توں اینٹاں پاہن لئی ایہناں لوکاں نُوں تِیہلے نہ دیا جے جِویں ہُن تیِک دیندے آئے او۔ اوہ آپ ہی جاکے تِیہلے اَکٹھے کرن۔
8
.اَتے ایہناں توں اونیِاں ہی اینٹاں پَوایا جے جِنہیاں ہُن تیِک پاندے آئے نیں۔ تُسیں اوہناں وِچوں کُجھ نہ گھٹایا جے کیوں جو اوہ جِھلہے ہو گئے نیں۔ ایسے لئی کِلھ کِلھ کے آکھدے نیں پئی ’ساہنوں جاندے پئی اَسیں اپنے ربّ لئی قُربانی کریئے۔‘
9
. سو ایہناں توں ڈاڈی محنت کرائی جاوے تاں جوں کَم وِچ رُجھے رہن اَتے جُھوٹیاں گلاں تے دِل نہ لانھ۔"
10
. تد ونگار لین والیاں اَتے سرداراں نیں جیہڑے لوکاں توں کَم لیندے سَن جاکے اوہناں نُوں آکھیا پئی "فِرعونؔ آکھدا اے پئی ’مَیں تہانوں اینٹاں پاہن لئی تیہلے نیئں دیاں گا۔
11
. تُسیں آپئے جاو اَتے جِتھے کِتے تہانوں تِیہلے لبھن اوتھوں لے آو کیوں جو تُہاڈا کُجھ کَم وی گھٹایا نئیں جے جانا۔‘"
12
. سو اوہ لوک مِصرؔ دے سارے دیس وِچ کَھجل ہون لگ پئے پئی تیِہلیاں دی تھاںوَناں جوڑن۔
13
. اَتے ونگار لین والے ایہہ آکھ کے چھیتی کراندے سَن پئی "تُسیں اپنی دیہاڑی دا کَم اوہناں ہی کرو جِنہاں تیہلے مِلدیاں کردے سو۔"
14
. اَتے بنی اِسرائیلؔ وِچوں جیہڑے جیہڑے فِرعونؔ دے ونگار لین والیاں وَلوں ایہناں لوکاں تے سردار لگے سَن اوہناں نُوں مار پئی اَتے اوہناں نوں پُوچھیا گیا پئی" کِیہ گَل اے تُسیں اَج تے کل، پہلاں وانگ پُوریاں اِٹّاں نئیں پوائیاں؟"
15
. تد اوہناں سرداراں نیں جیہڑے بنی اِسرائیلؔ وِچوں رکھے گئے سَن فِرعونؔ اَگے تَرلا کِیتا پئی "تُوں اپنے سیوکاں نال اجیہا ورتا کیوں کرنا ایں؟
16
. تیرے سیوکاں نُوں تیہلے تے دِتے نئیں جاندے اَتے اوہ ساہنوں آکھدے رہندے نیں پئی ’اِٹاں پاو!‘ اَتے ویکھ، تیرے سیوک مار وی کھاندے نیں پر قُصور تے تیرے اپنے لوکاں دا اے۔"
17
. پَر فِرعونؔ نے آکھیا پئی"تُسیں سارے ہَڈ ہرام او، ہَڈ ہرام!۔ ایسے گَلوں تُسیں آکھدے او پئی ’ساہنوں جاندے پئی خُداوند اَگے قُربانی چَڑھیائیے۔‘
18
. سو ہُن تُسیں جاو اَتے کَم کرو کیوں جو تیہلا تہانوں کوئی نیئں مِلنا پر اِٹاں تہانوں پہیلاں وانگ اوسے حِساب نال دینیِاں پین گئیاں۔"
19
. جَد بنی اِسرائیلؔ دے سرداراں نُوں ایہہ آکھیا گیا پئی "تُسیں روز دیہاڑی دے کََم اَتے اِٹاں وِچوں کُجھ وی گھٹایا نہ کر سکوگے" تے اوہناں نُوں پتا لگ گیا پئی اوہ کِڈھے وڈے وبال وِچ پھسسے ہوئے نیں۔
20
. جدوں اوہ فِرعونؔ کولوں نِکل کے آن ڈئے سَن تے اوہناں نُوں مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ مِلن لئی راہ وِچ کھلوتے ٹَکرے۔
21
. تد اوہناں نیں مُوسیٰؔ اَتے ہارُونؔ نُوں آکھیا پئی "خُداوند ہی ویکھے اَتے تہاڈا نیاں کرے کیوں جو تُساں ساہنوں فِرعونؔ اَتے اوہدے سیوکاں دی نظر وِچ اجیہا مہاتڑ کر دِتا اے پئی ساڈے قتل لئی اوہناں دے ہتھ وِچ تلوار پھڑا دِتی اے۔"
22
.تد مُوسیٰؔ پرت کے خُداوند وَل گیا اَتے آکھیا پئی "یا ربّا تُوں ایہناں لوکاں نُوں کیوں دُکھ وِچ سُٹھیا اَتے مینوں کیوں گَھلیا؟
23
. کیوں جو جِدوں توں مَیں فِرعونؔ کول تیرے ناں توں گلاں کرن گیا اوہنے ایہناں لوکاں نال بُرائی ہی بُرائی کِیتی اے اَتے تُوں اپنے لوکاں نُوں جَیری وی رہائی نئیں دِتی۔"