1
. تد مُوسیٰؔ نے جواب دِتا، " پَر اوہ تے میرا یقین ہی نیئں کرن گے اَتے نہ میری گل سُنن گے۔ اوہ آکھن گے پئی ’خُداوند تَینوں وکھالی نیئں دِتا‘؟"
2
.اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا پئی، " تیرے ہتھ وِچ کیِہ اے؟" مُوسیٰؔ نے آکھیا، "سوٹی۔"
3
. خُداوند نے اوہنوں آکھیا پئی "ایہنوں بھوئیں تے پا دے۔" مُوسیٰؔ نے اوہنوں بھوئیں تے پایا اَتے اوہ سَپ بن گئی۔اَتے مُوسیٰؔ اوہدے اَگوں نَسیا۔
4
.تد خُداوند نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا، " ہتھ ودھا کے اوہنوں پُوشلوں پَھڑ لَے۔" سواوہنے ہتھ وَدھایا اَتے اوہنوں پھَڑ لیا۔ اوہ اوہدے ہتھ وِچ سوٹی بن گیا۔
5
." تاں جو اوہ بھروسہ کرن پئی خُداوند اوہناں دے پئو دادے دا ربّ ابرہامؔ دا ربّ اِضحاقؔ دا ربّ اَتے یعقُوبؔ دا ربّ تینوں وکھالی دِتا اے۔"
6
. فیر خُداوند نے اوہنوں ایہہ وی آکھیا پئی "ہن تُوں اپنا ہتھ اپنے جُبّے ہیٹھ دَھر ۔" اوہنے اپنا ہتھ اپنے جُبّے ہیٹھ دَھر لیا۔فیر اوہنے جد اوہنوں کڈھ کے ویکھیا تے اوہدا ہتھ کوڑھ نال برف وانگ چِٹا سی۔
7
. اوہنے اوہنوں آکھیا پئی "تُوں فیر اپنا ہتھ اپنے جُبّے ہیٹھ دَھر ۔" سو مُوسیٰؔ نے اپنا ہتھ اپنے جُبّے ہیٹھ دَھر لیا اَتے جدوں اوہنے باہر کَڈھ کے ویکھیا تے اوہدا ہتھ اوہدے باقی جُسّے وانگ فیر توں چنگا ہو گیا۔
8
.خُداوند نے آکھیا،" اَتے اینج ہووے گا پئی جے اوہ تیرا یقین نہ کرن اَتے پہلے معجزے نُوں وی نہ منن تد اوہ دُجے معجزے دے سببوں یقین کرن گے۔
9
. اَتے جے اوہ ایہناں دُونواں معجزیاں دے سببوں وی یقین نہ کرن اَتے تیری گَل نہ سُنن تے تُوں دریا دا پانی لَے کے سُکھے تھاں تے چھِڑک دیویں اَتے اوہ پانی جیہڑا تُوں دریا توں لَویں گا سُکھی تھاں تے رَت ہو جاوے گا۔"
10
. تد مُوسیٰؔ نے خُداوند نوں آکھیا، "یا ربّا! مَیں گَل بات کرن وِچ چنگا نئیں۔ نہ تے پہلاں ساں اَتے نہ جدوں توں تُوں اپنے بندے نال کلام کیِتا سگھوں رک رک کے بولنا واں اَتے میری جیِبھ ماڈھی اے۔"
11
. خُدواند نے اوہنوں آکھیا پئی "بندے دا مُنہ کنہے بنایا اے؟ اَتے کون گُونگا یا بولا، اَنا یا سجاکھا کردا اے؟ کیِہ میں ہی جیہڑا خُداوند ہاں، ایہہ نیئں کردا؟
12
. سو ہُن تُوں جا اَتے مَیں تیری جیِبھ دا ذِمہ لَواں گا اَتے تَینوں سِکھاندا رہواں گاپئی تُوں کیِہ کیِہ آکھیں۔"
13
. پَر مُوسیٰؔ نے آکھیا، "یا ربّا! میں تیرا ترَلا کرنا واں پئی کِسے ہور نُوں جِنہوں تُوں چاہیویں گَھل۔"
14
. تد خُداوند نُوں مُوسیٰؔ تے غُصہ چڑھیا اَتے اوہنے آکھیا پئی "کیِہ لاویاںؔ وِچوں ہارونؔ تیرا بھرا نئیں؟ مَینوں پتا اے پئی اوہ گل بات وِچ چنگا اے اَتے اوہ تَینوں مِلن لئی وی آوٴن ڈیا اے اَتے تَینوں ویکھ کے مَن وِچ خُوش ہووے گا۔
15
. سو تُوں اوہنوں سَب کُجھ دَسیں اَتے ایہہ ساریاں گلاں اوہنوں سکِھاویں اَتے مَیں تیری اَتے اوہدی جیِبھ دا ذِمّہ لینا واں اَتے تہانوں سِکھاندا رہیواں گا پئی تُسیں کیِہ کِیہ کرو۔
16
.اَتے اوہ تیرے وَلوں لوکاں نال گلاں کرے گا اَتے اوہ تیرا مُنہ بنے گا اَتے تُوں اوہدے لئی جِویں ربّ ہوویں گا۔
17
. اَتے تُوں ایہہ سوٹی اپنے ہتھ وِچ پھڑی لَے جا اَتے ایسے نال تُوں ایہہ معجزے ویکھاویِں۔"
18
.تد مُوسیٰؔ پرَت کے اپنے سہورے یِتروؔ وَل گیا اَتے اوہنے آکھیا پئی " مَینوں ذرا اِجازت دے پئی اپنے بھَراواں کول جاواں جیہڑے مِصرؔ وِچ نیں اَتے ویکھاں پئی ہُن تیک جیوندے وی نیں کے نئیں۔" یِتروؔ نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا پئی "سلامتی نال جا۔"
19
. اَتے خٰداوند نے مِدیانؔ وِچ مُوسیٰ نوں آکھیا پئی "مِصرؔ وَل پرت جاکیوں جو اوہ کُل لوکی جیہڑے تیری جان دے ویری سَن مَر کھپ گئے نیں۔"
20
. تد مُوسیٰؔ اپنی تیویں اَتے اپنے پُتراں نُوں لَے کےاَ تے اوہناں نُوں اِک کھوتے تے بہا کے مِصرؔ نوں پرتیا اَتے مُوسیٰؔ نے ربّ دی سوٹی اپنے ہتھ وِچ پھڑ لئی۔
21
. اَتے خُداوند نے مُوسیٰؔ نوں آکھیاپئی "جد تُوں مِصرؔ اَپڑیں اَتے ویکھ اوہ سارے معجزے جیہڑے مَیں تیرے ہتھ وِچ رکھے نیں فِرعونؔ نُوں وکھائیں پَر مَیں اوہدے دِل نُوں ڈاڈا کراں گا اَتے اوہ اوہناں لوکاں نُوں جان نئیں دیوے گا۔
22
. اَتے تُوں فِرعونؔ نُوں اینج آکھیں پئی ’خُداوند اینج فرماندا اے پئی اِسرائیلؔ میرا پُتر سگھوں میرا پَلیٹھی دا اے۔
23
. اَتے میں تینوں آکھ بیٹھا واں پئی "میرے پُترنُوں جان دے تاں جو اوہ میری عبادت کرے۔" اَتے تُوں ہُن تیِک اوہنوں جان دین توں نہ کیِتی اے۔ سو ویکھ پئی مَیں تیرے پُتر نُوں سگھوں تیرے پلیٹھی دے پُتر نُوں مار مُکاواں گا۔‘"
24
. اَتے راہ وِچ جدوں اوہ آرام کرن لئی رُکے تے اوتھے خُداوند اوہنوں مِلیا اَتے چاہییا کہ اوہنوں مار دیوے۔
25
. تد صفُورہؔ نے چقمق دا اِک پتھر لَے کے اپنے پُتر دی کَھلڑی وڈھ دِتی اَتے اوہنوں مُوسیٰؔ دے پیراں وِچ سُٹھ کے آکھیا، " تُوں بِنا شک میرے لئی خُونی لاہڑا ہویا۔"
26
. تدخداوند نے اوہنوں چھڈ دِتا۔ سو اوہنے اوہنوں خَتنے دے سببوں آکھیا پئی" تُوں خُونی لاہڑا ایں۔"
27
.اَتے خُداوند نے ہارونؔ نُوں آکھیا پئی "بیابان وِچ جا کے مُوسیٰ نُوں مِل۔" ہارُونؔ گیا اَتے ربّ دے پہاڑ تے اوہنوں مِلیا اَتے اوہنوں چُمیا۔
28
. اَتے مُوسیٰؔ نے ہارُونؔ نوں دَسیا پئی ربّ نے اوہنوں کیِہ کِیہ آکھ کے گھلیا اے اَتے کیہڑےمعجزے وکھان دا حُکم دِتا اے۔
29
. تد مُوسیٰؔ اَتے ہارونؔ نیں جاکے بنی اسرائیلؔ دے سارے وڈیریاں نُوں اِک تھاں اِکٹھیاں کیِتا۔
30
. اَتے ہارونؔ نے ساریاں گلاں جیہڑیاں خُداوند نے مُوسیٰؔ نُوں آکھیاں سَن اوہناں نوں دَسیاں اَتے لوکاں اَگے معجزے وکھائے۔
31
. تد لوکاں نے اوہناں دا یقین کیِتا۔ اَتے ایہہ سُن کے پئی خُداوند نے بنی اِسرائیلؔ دا پتا لیا اے اَتے اوہناں دے دُکھاں تے دھیان کیِتااے، اوہناں نے اپنے سر نوا کے سِجدہ کیِتا اَتے اوہدی عِبادت کیِتی۔