যিহুদীয়াৰ বৈৎলেহেমত যীচুৰ জন্ম হৈছিল(২:১)।
পূৱৰ পৰা অহা পণ্ডিত কেইজনে যীচুক যিহুদী কালৰ ৰজাৰ পদবী দিছিল(২:২)।
সেই পণ্ডিত কেইজনে পূৱ ফালে যিহুদীবিলাকৰ ৰজাৰ ৰতাটো দেখিছিল(২:২)।
এই পণ্ডিত কেইজনৰ পৰা এই বাতৰিটো পালে, তেওঁ অতিশয় বিয়াকুল হৈছিল(২:৩)।
তেওঁলোকে ভৱিষ্যতবাণী জানিছিল যে খ্ৰীষ্ট বৈৎলেহেমত জন্মিব(২:৫-৬)।
পূৱফালৰ তৰাটো যীচু য'ত আছিল তাত থিৰ হৈ নথকালৈকে তেওঁলোকৰ আগে আগে গৈ আছিল(২:৯)।
পণ্ডিত কেইজনে যীচুক চাবলৈ আহোঁতে তেওঁ এটি কেচুৱা আছিল(২:১১)৷
সেই পণ্ডিত কেইজনে যীচুক সোণ, ধুনা-এঠা আৰু গন্ধৰস দিছিল(২:১১)।
পণ্ডিত কেইজনে আন এটা পথেৰে ঘৰলৈ ঘূৰি গৈছিল কাৰণ ঈশ্বৰে তেওঁলোকক হেৰোডৰ ওচৰলৈ নাযাবলৈ সাৱধান কৰি দিছিল(২:১২)।
যোচেফে সপোনত এই নিৰ্দেশনা পাইছিল যে যীচু আৰু মৰিয়মক লৈ তেওঁ মিছৰ দেশলৈ পলাই যাওক, কাৰণ হেৰোডে যীচুক বধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছে(২:১৩)৷
মিছৰৰ পৰা যীচু ঘূৰি অহাৰ দ্বাৰা "মিছৰৰ পৰা মই মোৰ পুত্ৰক মাতিলো" এই ভৱিষ্যতবাণী পৰিপূৰ্ণ হৈছিল(২:১৫)।
হেৰোডে বৈৎলেহেম অঞ্চলৰ সকলো দুবছৰীয়া বা তাতকৈ সৰু ল'ৰা শিশুক বধ কৰিছিল(২:১৬)।
যোচেফক সপোনত ইস্ৰায়েল দেশলৈ ঘুৰি যাবলৈ নিৰ্দেশ দিয়া হৈছিল(২:১৯-২০)।
যোচেফে মৰিয়ম আৰু যীচুৰ সৈতে গালীলৰ নাচৰতত থাকিবলৈ ঠিক কৰি পেলাইছিল(২:২২-২৩)।
খ্ৰীষ্টত নাচৰতীয়া বুলি কোৱাৰ ভৱিষ্যত বাণী পৰিপূৰ্ণ হৈছিল(২:২৩)।