77 ¹ آوازِ بلندِ اَمرَه خداوندِ طرف زاری کونم، خدا طرف فریاد کونم تا می صدایَ بیشتَأوه. ² گرفتاری موقع خداوندِ جَه کمک خَأیم، همۀ شب می دسَ اونِ طرف درازَ کونم و تا می دوعایَ مستجاب نوکونه آرامَ نوبوم. ³ خدایَ یاد اَورم و جی حسرت آه کشم، وختی به فکرَ شوم پریشانَ بوم. ⁴ می چومَأنَ باز داری و وَأنَألی بوخوسم، جوری پریشانم کی نِتَأنم گب بزنم. ⁵ دربارۀ قدیم الایام فکر کونم، سالهای قدیمَ به یاد اَورم. ^{6 7} همۀ شبَ فکر کونم و خودمِه جَه وَأورسم: آیا خداوند تا اَبد اَمرَه ترکَ کوده؟ یعنی دِ هیچموقع اَمی جَه راضی نیبه؟ ⁸ آیا دِ اَمرَه رَحم نوکونه؟ آیا اون عهدی کی اَمی اَمرَه دوسته بو، تا اَبد باطلَ بوسته؟ ⁹ آیا خدا خو فیض و مهربانی یَ جی خاطر بوبورده؟ آیا اونِ غضب باعث بوبُسته اونِ رَحمتِ در دوَسته بیبه؟ ¹⁰ بازن خودمَه گویم: اَ می ضعفِ جَه یه کی اَطو فکر کونم، پس سالهایی یَ کی خداوندِه قادر مُتعالِ دس، می زندگی دورون در کار بو به یاد اَورم. ¹¹ خداوندِ کارانَ ذکر کونم و معجزه یانی کی اونموقع می زندگی میَأن انجام بدَه بویَ به یاد اَورم. ¹² تمامی تی کارانِ میَأن دقت کونم و دربارۀ تی اَعمالِ عجیب فکر کونم. ¹³ 12 تمامی تی کارانِ میَأن دقت کونم و دربارۀ تی اَعمالِ عجیب فکر کونم. ¹⁴ تو خدایی ایسی کی مُعجزه کونی، تو تی قدرتَ همۀ قؤمَأنَ نیشان دهی. ¹⁵ تو تی قؤم، یعنی یعقوب و یوسفِ زَأکَأنَ، تی خودتِ دسِ قوّتِ اَمرَه نجات بدَأیی. ¹⁶ خدایا، وختی آبان ترَه بیدد بپرکستد، دریا اعماق به لرزه دکفتد. ¹⁷ اَبران آب فوکودد و آسمان میَأن رعد برق بوجود بأمو و تی آتشینِ تیران به هر طرف اوسه بوبُستد. ¹⁸ گردبادِ میَأن تی رعدِ صدا بیشتَأوسته بوبُست و برقَأن آسمانَ روشنَ کودد. پس زمین تکان بوخورد و بلرزست. ¹⁹ تی مسیر دریا میَأنِ جَه بو و تی راه آبهای فراوانِ جَه، ولی تی پاماله یَ نِشأسته دِئِن. ²⁰ تی قؤمَ ایتَه گله گوسفندِ مَأنستَأن موسی و هارونِ دسِ اَمرَه راهنمایی بوکودی.