56 ¹ خدایا مرَه فیض عطا بوکون، چون می دوشمنان مرَه تعقیب کوند. همش می اَمرَه جنگ کوند و می روزگارَه سیاهَ کوده دَأرد. ² همۀ روز مرَه حمله کوند، و مخالفانی کی می اَمرَه جنگ کوند زیادد. ³ وختی کی ترسم، ترَه توکل کونم. ⁴ خداوندِه وعده یانَ ستایش کونم، خداوندَه توکل کونم و نترسم، آدمی مرَه چی تَأنه بوکونه؟ ⁵ ایتَه لحظه مرَه راحت نند و همۀ اَشَأنِ فکر اَنه کی مرَه اذیت و آزار بوکند. ⁶ اوشَأن همه تَه جمعَ بود و مرِه کمین کوند، می قدمانَ چوم بودوخته دَأرد و می جانِ قصدَه دَأرد. ⁷ اَن همه شرارتِ اَمرَه اَشَأن جانِ سالم بدر بورد؟ خدایا اَ قؤمَأنَ خودتِ غضبِ میَأن تَأوأد و سرنگونَ کون. ⁸ تو می آوارگی جَه خبر دَأری. تو می اَشکانِ حسابَ دَأری، آیا تی دفترِ دورون بینیویشته نوبوسته؟ ⁹ اون روزی کی ترَه دخَأنم می دوشمنان وَأگردد و فرار کوند. یقین دَأرم، چره کی خدا می پوشتیبانه. ¹⁰ خدا وعده یانَ ستایش کونم و اونَ شکر کونم. ¹¹ خداوندَه توکل دَأرم پس نترسم، آدمان مرَه چی تَأند بوکوند؟ ¹² خدایا، خودمِه نذرانَ اَدا کونم، و شکرگزاری قربانی یانَ تی درگاه تقدیم کونم. ¹³ چون تو مرَه جی مرگ نجات بدَه ایی و وَأنَأشتی می پا لیز بوخوره و نابودَه بوم، تا هَسَه بتَأنم زندگانی نورِ میَأن کی تی حضورِ جَه نَهه راه بوشوم.