42 ¹ چوطو آهو نهرِ آبِ رِه مُشتاقه، ای خدا جان می جان هوطو ترِه مُشتاقه. ² می جان خدا رِه تشنه یه، خدایِ زنده رِه تشنه یه. کِی تَأنم بأیم تی حضور و ترَه ستایش بوکونم؟ ³ شب و روز گریه کونم و می اَشکان بوبُسته دَأرد می غذا، همۀ روز می دوشمنان می جَه وَأورسد: تی خدا کَ یَ ایسَه؟ ⁴ وختی گوذشته یَأنَ به یاد اَورم، می دیل ایشکفه، چوطو عیدِ روزَأنِ رِه مردمَ خدا خانه طرف هدایت کودم و شادی جَه فریاد کودیم و شکرگزاری رِه سرود خَأندیم. ⁵ ای می جان، چره ناراحت و پریشانی؟ خدایَ اُمید بدَأر، چره کی اونَ دوباره حمد گویم، اون می خدا و می نجات دهنده یه. ⁶ ای خدا جان، می دیل بیگیفته دَأره، هَنه وَسی ترَه اُردنِ سرزمین و حِرمونِ بلندیان و مِصعارِ کوه جَه به یاد اَورم. ⁷ غم و غُصه اَمواج می سرِ جَه بوگوذشته دَأرد و ناراحتی توفانان می دؤرَ بیگیفته دَأرد. ⁸ خداوندا، روزِ دورون مرَه لُطف و رَحمت بوکون، تا وختی شب بِهه من ترِه شکر گزاری سرودَ بخَأنم و تی درگاه دوعا بوکونم، تویی کی می خدایِ حیات بخشی. ⁹ خدایی کی می صخره ایسه یَ گویم: مرَه فراموشَ کوده ای؟ چره می دوشمنانِ ظلمِ وَسی وَأستی پریشان حال بوبوم؟ ¹⁰ اوشَأنِ بدوبیراه مرَه خوردَه کوده دَأره، چون هر روز می جَه وَأورسد: پس تی خدا کَ یَ ایسَه؟ ¹¹ ای می جان، چره اَقدر ناراحت و پریشانی؟ خدایَ اُمید بدَأر، چره کی اونَ دوباره حمد گویم، اون می خدا و می نجات دهنده یه.