30 ¹ ای خداوند ترَه ستایش کونم، چون مرَه نجات بدَأیی و وَأنَأشتی می دوشمنان مرَه مسخره بوکوند. ² ای یَهوَه ای می خدا، تی درگاهَ التماس بوکودم و تو مرَه شفا بدَأیی. ³ خداوندا، می پا گورَ فأرسِه بو، تو مرَه جی مرگ نجات بدَأیی و ایتَه تازه زندگانی ببخشه ای. ⁴ ای مؤمنینی کی خداوندِ شینید، اونِ رِه سرود بخَأنید و اونِ نامِ قدوسَ ستایش بوکونید. ⁵ چره کی اونِ غضب فقط ایته لحظه یه، ولی اونِ رحمت اَبدی. اگر همۀ شبَ اَشک فوکونیم، وختی صبح بوبُست دوباره شادی شروع بِه. ⁶ وختی اَمنیتِ میَأن ایسَه بوم خودمَ بوگوفتم، من هیچموقع شکست نوخورم. ⁷ خداوندا، تو مرَه لطف دَأشتی و کوه مَأنستَأن می پوشت ایسَأبی، اما وختی تی رویَ می جَه بوپوشَأنِه ایی من پریشانَ بوستم. ⁸ ای خداوند، تی درگاهَ ناله بوکودم و ترَه التماس بوکودم. ⁹ بوگوفتم؛ می مردنِ جَه چی سودی ترَه فأرسه؟ و اگر بوشوم قبرِ میَأن ترَه چی نفعی دَأره؟ آیا مُرده یان تَأند ترَه ستایش بوکوند و تی رحمتِ جَه تعریف بوکوند؟ ¹⁰ ای خداوند می دوعایانَ گوش بوکون و مرَه فیض عطا بوکون، ای خداوند می یاور بوبون. ¹¹ تو می ماتمَ تبدیل به شادی بوکودی. عزا رختَ می جانِ جَه بکدی و شادی رختَ مرَه دوکودی. ¹² تا همۀ می وجود ترِه سرود بخَأنه و ساکتَ نیبه. ای یَهوَه می خدا، ترَه تا اَبدالآباد ستایش کونم.