¹ Irmáns, vos mesmos sabedes que a nosa visita onda vos non foi en balde: ² senón que tendo sofrido e sendo aldraxados en Filipos, como sabedes, tivemos a confianza no noso Deus coma para anunciarvos o evanxeo de Deus no medio de moita oposición. ³ O noso ensino non proven do erro, nin de motivos impuros, nin é con engano, ⁴ senón que, xa que fumos aprovados por Deus para que o evanxeo se nos confiara, así falamos; non para contentar á xente, senón a Deus, que pescuda os nosos corazóns. ⁵ Porque sabedes que nunca nos aproximamos a vos con palabras afagadoras, nin procurando cartos para a nosa comenencia, Deus ben o sabe!; ⁶ nin procurando a gloria da xente, nin de vos nin de outros, mesmo sen presionarvos coa nosa autoridade coma apóstolos do Mesias; ⁷ Senón que fomos tenros no medio de vos, como cando unha nai acariña aos seus propios fillos; ⁸ tendo tanto amor por vos, que queríamos ensinarvos no só o evanxeo de Dues, senón tamén as nosas vidas, porque chegastes a ser moi amados para nos. ⁹ Seguro que lembrades o nosoa fatiga e o traballo duro, xa que traballamos noite e dia para non sermos unha carga, e así anunciámosvos o evanxeo de Deus. ¹⁰ Vos sodes testemuñas xunto con Deus, de que nos comportamos convosco, os crentes, ¹¹ de xeito santo, xusto e sen tacha; ben sabedes como vos tratamos a cada un de vos; coma un pai aos seus propios fillos aconsellándovos, consolávosmos e insistíamosvos ¹² que andivérades como é digno de Deus, que vos chama ao seu propio reino e gloria. ¹³ Por iso tamén damos grazas decote a Deus, porque tendo recibido de nós a palabra da mensaxe de Deus, acolléstela non coma palabra de seres humans, senon coma o que verdadeiramente é, palabra de Deus, que actúa tamén en vos que credes. ¹⁴ Porque vos, irmáns, chegastes a ser imitadores das igrexas de Deus en Xesús o Mesías, que están na Xudea; pois tamén sufristes as mesmas cousas a mans dos vosos propios paisanos, como tamén eles dos xudeos; ¹⁵ quen non so mataron o Señor Xesús e aos profetas, senon que tamén expulsáronnos a nos, e están a opoñerse a todos, ¹⁶ prohibíndonos falar aos xentís a fin de que non sexan salvos, de xeito que sempre enchen a medida dos seus pecados, vindo a ira de Deus ata o remate. ¹⁷ E nos, irmáns, que fumos separados de vos por un pouco de tempo, pero so físicamente non de corazón, esforzámonos coa maior presteza, de tanta morriña por nos ver. ¹⁸ Por iso, quixemos ir onda vos, eu Paulo, mais de unha vez, pero Satanás estorbounos. ¹⁹ Pois, cal é a nosa esperanza, ou ledicia, ou coroa en qué gloriarnos? Non sodes vos mesmos diante do noso Señor Xesús ao tempo da súa vinda? ²⁰ Vos sodes, de certo, a nosa gloria e a nosa ledicia.