¹ Chegou tamén a Derbe e a Listra. E estaba alí certo discípulo de nome Timoteo, fillo dunha muller xudía crente, pero de pai grego, ² do que falaban moi ben os irmáns que estaban en Listra e en Iconio. ³ Pablo quixo que este fóra con el, e colleuno e circuncidouno por mor dos xudeus que había naqueles lugares, porque todos eran coñecedores de que o seu pai era grego. ⁴ E mentres ían pasando polas vilas, facíanlles entrega dos acordos aos que chegaran os apóstolos e os anciáns que estaban en Xerusalem, a fin de que os obedeceran. ⁵ Deste xeito eran confirmadas as igrexas na fe, e medraban en número. ⁶ Sendo impedidos polo Espírito Santo de falar a palabra en Asia, pasaron pola rexión de Frixia e Galacia, ⁷ e cando chegaron a Misia, procuraron ir a Bitinia, mais o Espírito de Xesús non llelo permitiu. ⁸ E pasando por Misia, baixaron a Troas. ⁹ Pola noitiña foille amosada unha visión a Pablo: un home de Macedonia estaba en pé, pregándolle e dicindo: Pasa a Macedonia e axúdanos. ¹⁰ Cando tivo a visión, procuramos ir a a Macedonia decontado, convencidos de que fora Deus quen os chamara para levarlles as boas novas. ¹¹ Partindo de Troas, navegamos dirección a Samotracia, e ao día seguinte a Neápolis, ¹² de alí a Filipos, que é unha vila principal da provincia de Macedonia, unha colonia; e quedamos nesta vila por varios días. ¹³ E no día de repouso, saímos da porta para fóra, á beira dun río, onde pensabamos que habería un lugar de oración: sentamos e empezamos a falarlles ás mulleres que se xuntaran. ¹⁴ E unha muller da vila de Tiatira chamada Lidia, vendedora de tecidos de púrpura, que adoraba a Deus, estaba a escoitar; e o Señor abriulle o seu corazón para que recibira o que Pablo dicía. ¹⁵ Cando ela e a súa familia, se bautizaron, rogounos dicindo: Se credes que son fiel ao Señor, achegádevos á miña casa e quedade alí. E convenceunos para ir. ¹⁶ E aconteceu que mentres íamos ao lugar de oración, saiu na nosa procura unha rapaza escrava que tiña espírito de adiviñación, e daba moitas ganancias aos seus amos, adiviñando. ¹⁷ Esta, seguindo a Pablo e a nós, berraba, dicindo: Estos homes son servos do Deus Altísimo, os que vos anuncian o camiño da salvación. ¹⁸ E viña facendo isto por moitos días: mais desagradando esto a Pablo, volveuse e díxolle ao espírito: ordénoche no nome de Xesús Cristo, que saias dela! e saiu nese mesmo intre. ¹⁹ Pero cando os seus amos viron que se lles fora a esperanza da súa ganancia, prenderon a Pablo e a Silas, a arrastráronos ata a praza, perante as autoridades; ²⁰ e despois de presentalos aos maxistrados superiores, dixeron: Estos homes, sendo xudeus, alborotan a nosa vila, ²¹ e anuncian costumes que non nos está permitido admitir nen praticar, sendo nós romanos. ²² A multitude levantouse en contra deles, e os maxistrados superiores, rachándolles as roupas, mandaron que os zorregaran. ²³ E despois de darlles moitas zorregadas, botáronos no cárcere, mandándolle ao carcereiro, que os custodiara con seguridade; ²⁴ ao recibir esta orde, botounos no calabozo e aseguroulles os pés no cepo. ²⁵ Como a medianoite, Pablo e Silas oraban e cantaban alabando con himnos a Deus, e os presos os escoitaban. ²⁶ De súpeto, veu un terremoto, de xeito que os alicerces do cárcere foron sacudidos; ao momento abríronse todas as portas, e soltáronse as cadeas de todos. ²⁷ Espertando o carecreiro e vendo abertas todas as portas do cárcere, sacou a súa espada para matarse, pois cría que os presos fuxiran. ²⁸ Mais Pablo clamou a gran voz dicindo: Non te fagas mal algún, pois estamos todos aquí. ²⁹ Entón el pediu luz, e adentrouse, e tremendo, botouse aos pés de Pablo e Silas, ³⁰ e despois de sacalos, dixo: señores, que teño que facer para ser salvo? ³¹ Eles responderon: Cre no Señor Xesús, e serás salvo, ti e mailos teus. ³² E faláronlle a palabra do Señor a el e atodos os que estaban na súa casa. ³³ E el recibíndoos naquela mesma noite, lavoulles as feridas, axiña foi bautizado, el e todos os seus. ³⁴ E fixo que subiran ao seu fogar, e convidounos a comer, a alegrouse moitísimo por ter crido en Deus xunto cos seus. ³⁵ Ao amencer, os maxistrados superiores, enviaron aos seus oficiais, dicindo: Solta a eses homes. ³⁶ O carcereiro comunicoulle a Pablo a mesaxe: Os maxistrados superiores deron a orde de que se vos solte. Así que, saide agora e ide en paz. ³⁷ Mais Pablo lles dixo: Mesmo que sendo romanos, fomos zorregados diante da xente sen facernos xuízo e botándonos no cárcere; e agora vannos soltar en segredo? Diso nada. Que veñan eles a sacarnos. ³⁸ E os oficiais informaron aos maxistrados superiores, e ao saber que eran romanos, colleron medo. ³⁹ Entón viñeron, e pregáronlles, e despois de sacalos, rogábanlles que sairan da cidade. ⁴⁰ Cando sairon do cárcere foron á casa de Lidia, e ao ver aos irmáns, consoláronos e partiron.