¹ E achegouse a falar comigo un dos sete anxos que tiñan as sete copas, dicindo: ven; mostrareiche o xuizo da gran rameira que está sentada sobre moitas augas; ² os reis da terra cometeron actos inmorais con ela, e os habitantes da terra foron embebedados co viño da súa inmoralidade. ³ E levoume no espírito a un deserto; e vin a unha muller sentada sobre unha besta escarlata, chea de nomes blasfemos, e que tiña sete cabezas e dez cornos. ⁴ A muller estaba vestida de púrpura e escarlata, e enfeitada con ouro, pedras preciosas e perlas, e tiña na man unha copa de ouro chea de abominacións e das inmundicias da súa inmoralidade. ⁵ E na súa fronte estaba escrito un nome: Misterio: Babilonia a grande, nai das rameiras e das abominacións da terra. ⁶ E vin á muller bébeda do sangue dos santos, e do sangue das testemuñas de Xesús. E quedei pasmado mirando con gran asombro. ⁷ E díxome o anxo: Por que quedaches abraiado? direiche eu o misterio da muller e da besta que a leva, a que ten as sete cabezas e os dez cornos. ⁸ A besta que viches, era e non é, e está a piques de subir do abismo para ir cara a destrución. E os habitantes da terra, os que os seus nomes non se escribiron no libro da vida dende a fundación do mundo, quedarán abraiados ao vela besta que era e non é, e estará presente. ⁹ Aquí está a mente que ten sabedoría. As sete cabezas son sete montes sobre os que se senta a muller; ¹⁰ e son tamén sete reis; cinco caeron, un é, e o outro ainda non chegou; e cando veña, debe durar pouco. ¹¹ E a besta que era e non é, é tamén o oitavo, e é dos sete, e vai a perdición. ¹² E os dez cornos que viches son dez reis que aínda non recibiron reino, pero recibirán autoridade coma reis xunto coa besta por unha hora. ¹³ Teñen un mesmo propósito, e entregarán a súa autoridade e poder á besta. ¹⁴ Pelexarán contra o Año, e o Año venceraos, porque El é Señor de Señores e Rei de reis, e os que están con El son chamados, escollidos e fieis. ¹⁵ E díxome: As augas que viches onde senta a rameira, son pobos, multitudes, nacións e linguas. ¹⁶ E os dez cornos que viches e a besta, éstos odiarán á rameira e deixarana arrasada e núa, e comerán as súas carnes e queimarana con lume; ¹⁷ porque Deus puxo nos seus corazóns facer o que el se propuxo, e facer que se poñan de acordo, e dean seu reino á besta, ata que as verbas de Deus se cumpran. ¹⁸ E a muller que viches é aquela gran cidade, que ten dominio sobre os reis da terra.