¹ Porque sendo a lei soamente unha sombra dos bens futuros e non a imaxe deles, nunca pode perfecionar aos que se achegan, por medio dos mesmos sacrificios que se ofrecen continuamente cada ano. ² Doutro xeito, non deixarían de ser ofrecidos, posto que os que adoran, unha vez purificados, non terían xa máis conciencia de pecado? ³ Pero neles, faise memoria dos pecados cada ano. ⁴ Porque é imposible que o sangue de touros e chibos quite os pecados. ⁵ Polo que, entrando El no mundo, di: "non quixeches sacrificio nen ofrenda, pero preparáchesme un corpo ; ⁶ non te agradaches nos holocaustos polo pecado". ⁷ Daquela dixen: "velaí, Eu veño para facer, oh Deus, a túa vontade.( no pergamiño do libro foi escrito sobre min"). ⁸ Dicindo máis arriba: non quixeches sacrificios e ofrendas e holocaustos polo pecado, e non te agradaches neles, sendo ofrecidos segundo a lei, ⁹ entón dixo: "velaquí Eu veño para facer a túa vontade. Quita o primeiro para que se estableza o segundo". ¹⁰ Por esta vontade é que somos santificados mediante a ofrenda do corpo de Xesús Cristo unha vez e para sempre. ¹¹ E, todo sacerdote mantense en pé día tras día servindo e ofrecendo moitas veces os mesmos sacrificios, que nunca poden quitar os pecados; ¹² pero Este, tendo ofrecido un só sacrificio polos pecados para sempre, sentouse á dereita de Deus, ¹³ agardando o que queda ata que os seus inimigos sexan postos coma un estrado para os seus pés. ¹⁴ Porque por unha soa ofrenda El perfecionou para sempre aos que son santificados. ¹⁵ E tamén o Espírito Santo danos testemuño; porque despois de ter dito: ¹⁶ "este é o pacto que farei con eles despois daqueles días, di o Señor, porei as miñas leis no seus corazóns, e escribireinas nas súas mentes, ¹⁷ e non me lembrarei endexamais dos seus pecados e transgresións". ¹⁸ Pero onde hai perdón destas cousas, xa non hai ofrenda polo pecado. ¹⁹ Daquela, irmáns, tendo a confianza de que polo sangue de Xesús temos entrada ao lugar santísimo, ²⁰ sangue que nos abriu un camiño novo e vivo, por medio do veo, isto é, pola súa carne, ²¹ e xa que temos un gran Sacedorte sobre a casa de Deus, ²² acheguémonos con corazóns sinceros, con plena certeza de fe, tendo os corazóns purificados libres de toda mala conciencia e lavados os corpos con auga limpa, ²³ manteñamos firme a profesión da nosa esperanza, sen dubidar, porque fiel é o que prometeu; e ²⁴ considerémonos uns aos outros para estímulo do amor e das boas obras , ²⁵ non abandonando a nosa propia asamblea, como algúns acostuman facer, senón exhortándonos, e máis aínda cando vemos que o día se achega. ²⁶ Porque se seguimos a pecar voluntariamente logo de recibir o coñecemento da verdade, xa non queda sacrificio algún polos pecados, ²⁷ senón unha terrible expectación de xuízo, e o ardor dun lume que ha consumir aos adversarios. ²⁸ O que rexeita a lei de Moisés, morre sen misericordia polo testemuño de dúas ou tres testemuñas. ²⁹ Canto maior castigo pensades que ha merecer quen pisoteou ao Fillo de Deus, e tivo por inmundo o sangue do pacto polo que foi santificado, e aldraxou o Espírito da graza? ³⁰ Pois coñecemos ao que dixo: "a vinganza é miña, Eu pagarei". E outra vez: "o Señor ha xulgar o seu pobo". ³¹ Cousa tremenda é caer nas mans do Deus vivo! ³² Pero lembrade os días pasados, cando despois de ter sido iluminados, soportastes unha gran loita de padecementos; ³³ dunha banda, sendo expostos á vergoña pública con aldraxes e aflicións, e doutra banda, sendo compañeiros dos que eran tratados así. ³⁴ Porque compartistes os padecementos dos prisioneiros e aceptastes con alegría o serdes despoxados dos vosos bens, sabendo que tendes para vós mesmos unha mellor e máis perdurable herdanza. ³⁵ Polo tanto, non perdades a vosa confianza, que ten grande recompensa. ³⁶ Porque precisades de paciencia, para que cando teñades cumprida a vontade de Deus, acadedes a promesa. ³⁷ Porque de aquí a un intre, tan só un intre, o que ha de vir, virá, e non ha tardar. ³⁸ Pero o meu xusto terá vida pola fe; e se retrocede a miña alma non se ha agradar nel. ³⁹ Pero nós non somos dos que recuamos para perdición, senón dos que gardan a fe para a preservación da alma.