11 ¹ Менга ҳассага ўхшаш бир қамиш берилиб, дейилди: “Туриб, Худонинг маъбадини, қурбонгоҳни ва маъбадда сажда қилаётганларни ўлчаб чиққин. ² Маъбаднинг ташқи ҳовлисини эса ажратиб қўйиб, уни ўлчамагин, чунки у мажусийларга берилган. Улар муқаддас шаҳарни қирқ икки ой топтайдилар. ³ Менинг икки гувоҳимга ҳокимият бераман. Улар қанор кийиб, бир минг икки юз олтмиш кун башорат қиладилар. ⁴ Булар аслида бутун замин Худосининг олдида турадиган иккита чироқ ва иккита зайтун дарахтидир. ⁵ Агар бирор киши уларни хафа қилмоқчи бўлса, уларнинг оғзидан олов чиқади ва душманини еб битиради. Бирор киши уларни хафа қилмоқчи бўлса, у шу йўсинда ўлдирилиши керак. ⁶ Улар башорат қилиш кунларида, ерга ёмғир ёғмаслиги учун самони ёпиш ҳокимиятига эгадирлар. Улар сувларни қонга айлантириш ва истаган вақтида ерни турли яра билан шикастлаш ҳокимиятига эгадирлар. ⁷ Улар гувоҳликларини тугатгач, тубсизликдан чиқадиган ҳайвон улар билан курашади ва уларни енгиб, уларни ўлдиради. ⁸ Уларнинг мурдасини эса буюк шаҳарнинг кўчасига ташлаб кетади. Ўша шаҳар — “Садўм” ва “Миср”, руҳий деб аталади; бизнинг Раббимиз ҳам у ерда хочга михланган эди. ⁹ Халқлару қабилалардан, тиллару авлодлардан бўлган кўпчилик уч ярим кун уларнинг мурдаларига қарайдилар ва уларнинг мурдаларини қабрга қўйишга рухсат бермайдилар. ¹⁰ Шунда ер юзида яшайдиганлар бундан шодланиб, қувонадилар ва бир-бирларига совғалар юборадилар, чунки бу икки пайғамбар ер юзида яшайдиганларни азоблар эдилар. ¹¹ Аммо уч ярим кундан сўнг уларга Худодан ҳаёт Руҳи кирди ва улар оёққа турди. Уларни кўриб турганларни эса буюк даҳшат қамради. ¹² Уларга осмондан: “Бу ерга чиқинглар”,- деган кучли овозни эшитдилар. Улар осмонга булутда кўтарилдилар, душманлари эса уларга қараб турар эди. ¹³ Айнан ўша соатда буюк зилзила содир бўлди. Шаҳарнинг ўндан бир қисми қулади. Зилзилада етти минг инсоннинг исми ҳалок бўлди. Бошқалар эса даҳшатда қолиб, осмондаги Худони шарафладилар. ¹⁴ Иккинчи кулфат ўтди. Мана, учинчи кулфат тез келмоқда. ¹⁵ Еттинчи фаришта карнай чалди, ўшанда осмонда: “Дунёнинг шоҳлиги Раббимиз ва Унинг Масиҳининг шоҳлиги бўлди. У абадулабад шоҳлик қилади”,- деб айтаётган кучли овозлар жаранглади. ¹⁶ Худонинг олдидаги ўз тахтларида ўтирган йигирма тўртта қария юз тубан йиқилдилар ва Худога сажда қилиб, ¹⁷ дедилар: “Эй, ҳозир бор, азалда бор бўлган ва келаётган Раббий Қодир Худо! Сен буюк кучингни қабул қилиб, шоҳ ўрнини эгаллаганинг учун Сендан миннатдормиз. ¹⁸ Мажусийлар қутурдилар, Сенинг ҳам қаҳринг келди. Энди ўликларни ҳукм қилишнинг ҳамда қуллару пайғамбарларингни, муқаддасларингни, Сенинг номингдан қўрқадиган каттаю кичикларни тақдирлашнинг ва ерни хароб қилувчиларни хароб қилишнинг вақти келди”. ¹⁹ Мана, осмонда Худонинг маъбади очилди. Унинг маъбадида Унинг амрининг киботи кўринди. Шунда чақмоқлар, шовқинлар, момақалдироқ, зилзила ва буюк дўл содир бўлди.