17 ¹ Эфрайим тоғида Микаҳ исмли киши бор эди. ² У ўз онасига: “Сендаги йўқолган ва сен менинг олдимда ўғрини лаънатлаган бир минг юз шеқел кумуш менда. Мен уни олдим”,- деди. Унинг онаси эса: “Менинг ўғлим, Раббий сени дуо қилсин”,- деди. ³ У бир минг юз шеқел кумушни онасига қайтариб берди. Унга онаси: “Ўйма ва қуйма бут ясаш мақсадида мен бу кумушни ўғлимга ўзимдан Раббийга бағишладим. Шунинг учун буни сенга беряпман”. ⁴ Лекин у онасининг кумушини қайтариб берди. Унинг онаси икки юз шеқел кумушни олиб, уларни эритувчига берди. У улардан ўйма ва қуйма бут ясади. Улар Микаҳнинг уйида турар эди. ⁵ Шу тариқа, Микаҳда саждагоҳ бор эди. У эфод ва бир санам ясаб, ўз ўғилларидан бирини руҳоний бўлиши учун бағишлади. ⁶ Ўша кунларда Исроилда подшоҳ йўқ эди. Ҳар бир киши нима унга тўғри туюлса, шуни қилар эди. ⁷ Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳридан, Яҳудо қабиласидан бўлган бир левит йигит ўша ерда яшар эди. ⁸ Бу одам қаер яшашга тўғри келса яшаб кўриш учун Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳридан кетди. У йўлга чиқиб, Эфрайим тоғига, Микаҳнинг уйига келди. ⁹ Микаҳ унга: “Сен қаердан келяпсан?”- деди. У: “Мен Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳридан бўлган левитман, қаер яшашга тўғри келса яшаб кўриш учун кетяпман”,- деди унга. ¹⁰ Микаҳ унга: “Меникида қол, менга ота ва руҳоний бўлгин. Мен сенга йилида ўн шеқел кумуш, керакли кийим-бош ва озиқ бераман”,- деди. ¹¹ Левит унинг олдига борди ва шу одамникида қолишга рози бўлди. Бу йигит уникида унинг ўғилларидан биридек эди. ¹² Микаҳ йигитни бағишлади ва бу йигит уникида руҳоний бўлиб, Микаҳнинг уйида яшар эди. ¹³ Шунда Микаҳ: “Энди мен биламан, Раббий менга эзгулик қилади, чунки левит меникида руҳонийлик қилмоқда”,- деди.