9 ¹ Шоул эса ҳали ҳам Раббийнинг шогирдларига қарши таҳдид ва қотиллик билан нафас олиб юриб, олий руҳонийнинг олдига келди-да, ² Дамашқ шаҳридаги синагогалар учун мактубларни ундан талаб қилди, токи бу Йўлга тегишли бўлган кимни топса, у эркак бўладими ёки аёлми — уларни кишанлаб, Йерусалимга олиб келсин. ³ У кетаётиб Дамашққа яқинлашганида, тўсатдан уни осмондан нур ёритди. ⁴ У эса ерга йиқилди ва: “Шоул, Шоул! Нега Мени қувғин қиляпсан?”- деган овозни эшитди. ⁵ “Сен кимсан, ё, Раббий?”- деди у. Раббий эса: “Мен – сен қувғин қилаётган Исоман. Нишга қарши тепишинг қийин”,- деди. ⁶ Шунда Шоул даҳшатга тушиб, титроқ билан деди: “Ё, Раббий, нима қилишимни буюрасан?” Раббий унга: “Ўрнингдан туриб, шаҳарга бор ва сенга нима қилишинг кераклиги айтилади”,- деди. ⁷ У билан бирга сафар қилган одамлар эса овозни эшитиб, лекин ҳеч кимни кўрмасдан гунгдек турар эдилар. ⁸ Шоул ердан турди. Унинг кўзлари очиқ бўлса ҳам, ҳеч кимни кўрмас эди. Шундай қилиб, уни қўлидан ушлаб, Дамашқ шаҳрига олиб келдилар. ⁹ У уч кун давомида кўр бўлиб, овқат ҳам емади, сув ҳам ичмади. ¹⁰ Дамашқда Ҳананийаҳ исмли бир шогирд бор эди. Раббий унга ваҳий кўринишида мурожаат қилди: “Ҳананийаҳ!” У эса: “Лаббай, Раббим!”- деди. ¹¹ Раббий унга айтди: “Ўрнингдан туриб, “Тўғри”, деб аталган кўчага боргин ва Яҳудонинг уйидаги тарслик Шоул исмли одамни сўрагин. У ҳозир ибодат қилмоқда ва ¹² ваҳий кўринишида унинг ёнига келган ва кўзлари очилиши учун қўлини унинг бошига қўйган Ҳананийаҳ исмли бир одамни кўрди”. ¹³ Шунда Ҳананийаҳ жавобан деди: “Ё, Раббий, бу одам Йерусалимда Сенинг муқаддасларингга қанча ёмонлик қилгани ҳақида кўплардан эшитдим. ¹⁴ Бу ерда ҳам Сенинг номингни чақирувчиларнинг ҳаммасини боғлаш учун олий руҳонийлардан ҳокимият олган”. ¹⁵ Бироқ Раббий унга: “Бор, чунки у турли халқлар, подшоҳлар ва Исроил ўғилларига Менинг номимни олиб бориш учун танланган идишимдир. ¹⁶ Чунки Менинг номим учун у қанча азоб-уқубатлар чекиши кераклигини унга кўрсатаман”,- деди. ¹⁷ Шунда Ҳананийаҳ бориб, ўша уйга кирди ва қўлларини Шоулнинг бошига қўйиб деди: “Биродарим Шоул! Сен келаётган йўлда сенга зоҳир бўлган Раббий Исо кўзларинг яна кўриши ва Муқаддас Руҳга тўлишинг учун мени юборди”. ¹⁸ Шу лаҳзада унинг кўзларидан балиқ тангачалари тушгандай бўлиб, у кўра бошлади. Ўрнидан туриб сувга чўмдирилди. ¹⁹ Сўнгра овқат еб, қувватга кирди ва бир неча кун шогирдлар билан бирга Дамашқда бўлди. ²⁰ У дарҳол Исо Худонинг Ўғли эканлигини синагогаларда воизлик қила бошлади. ²¹ Эшитганларнинг ҳаммаси эса ҳайратланиб: “Йерусалимда шу номни чақирганларни қириб ташлаган бунинг ўзи эмасмиди? Бу ерга ҳам уларни кишанлаб, олий руҳонийларга олиб бориш учун келган эмасмиди?”- деб айтар эдилар. ²² Аммо Шоул борган сари куч-қудратга тўлар эди. Исонинг Масиҳлигини исбот қилиб, Дамашқда яшайдиган яҳудийларни саросимага солар эди. ²³ Орадан кўп кунлар ўтиб, яҳудийлар уни ўлдиришга келишдилар. ²⁴ Аммо уларнинг қасди Шоулга маълум бўлди. Улар уни ўлдириш учун туну кун шаҳар дарвозалари олдида пойлаб турдилар. ²⁵ Шогирдлар эса тунда уни олиб, саватда шаҳар деворидан тушириб юбордилар. ²⁶ Шоул Йерусалимга келганида, шогирдларга қўшилишга уринди. Бироқ унинг шогирд эканлигига ишонмай, ҳамма ундан қўрқар эди. ²⁷ Аммо Барнабо Шоулни ҳаворийларнинг олдига олиб келди ва унинг йўлда Раббийни қандай кўрганини, Раббий унга нима деганини, Дамашқда Исо номидан қандай дадиллик билан воизлик қилганини уларга айтиб берди. ²⁸ Шундай қилиб, Шоул Йерусалимда улар билан бирга кириб чиқадиган бўлди, Раббий Исонинг номидан дадиллик билан воизлик қилар эди. ²⁹ У юнончилар билан ҳам баҳслашар эди. Улар эса Шоулни ўлдирмоқчи бўлдилар. ³⁰ Биродарлар буни билиб қолганларида, уни Кесарияга олиб бориб, Тарсга жўнатдилар. ³¹ Шу орада бутун Яҳудия, Галиле ва Самария юртлари бўйлаб Жамоатлар тинчликка эга бўлиб, барпо бўлар ва Раббийнинг қўрқувида юриб, Муқаддас Руҳнинг юпанчида кўпаяр эдилар. ³² Шундай бўлдики, Петъёр ҳамма жойларни айланиб чиқиб, Лўддада яшайдиган муқаддасларнинг олдига келди. ³³ У ерда саккиз йилдан бери тўшакда ётган Эней исмли бир шол одамни топди. ³⁴ Петъёр унга: “Эней, Исо Масиҳ сени шифолаяпти. Ўрнингдан тур, кўрпа-тўшагингни йиғиштир!”- деди. У эса дарҳол ўрнидан турди. ³⁵ Лўдда ва Шаронда яшовчиларнинг ҳаммаси уни кўриб, Раббийга ўгирилдилар. ³⁶ Йаффо шаҳрида Табита исмли, юнончада “Оҳу” деган бир шогирд бор эди. Бу аёл хайрли ишларга тўла бўлиб, кўп мурувват қилар эди. ³⁷ Шундай бўлдики, ўша кунларда у касал бўлди ва ўлди. Уни ювиб, болохонага қўйишди. ³⁸ Лўдда Йаффога яқин бўлгани учун, шогирдлар Петъёрнинг у ерда эканини эшитганларида: “Кечиктирмасдан бизнинг олдимизга келгин!”- деб икки кишини унинг ёнига юбордилар. ³⁹ Петъёр туриб, улар билан бирга жўнаб кетди. У келгач, уни болохонага олиб киришди. Ҳамма бевалар йиғи билан унга яқинлашиб, Оҳунинг улар билан бирга бўлганида, тиккан кўйлак ва либосларини кўрсатишар эди. ⁴⁰ Петъёр эса ҳаммаларини ташқарига чиқарди-да, тиз чўкиб ибодат қилди ва жасадга бурилиб: “Табита, ўрнингдан тур!”- деди. Аёл эса кўзларини очди ва Петъёрни кўриб, ростланиб ўтирди. ⁴¹ Петъёр унга қўл узатиб, уни турғизди ва муқаддаслар билан бева аёлларни чақириб, уни тирик ҳолда тақдим этди. ⁴² Бу воқеа бутун Йаффо бўйлаб маълум бўлди ва кўп одамлар Раббийга имон келтирдилар. ⁴³ Петъёр эса анча кун Йаффода Шимўн исмли бир кўнчининг уйида турди.