Pasal 13

Kasih 1 Amun aku kawa bapander wan bahasa-bahasa manusia wan bahasa malaikat, tatapi aku kada baisi kasih, aku nangkaya gong nang babunyi wan kaya canang nang bakucikan. 2 Amun aku baisi karunia banubuat wan minandui sabarataan rahasia wan baalimu, wan amun aku baisi iman nang kawa mamindahakan gunung-gunung, tatapi kada baisi kasih, aku kadada baguna. 3 Amun aku mambagiakan sabarataan hartaku gasan mambari makan gasan urang miskin, wan manyarahakan awakku gasan dibakar, tatapi kada baisi kasih, sadikit gin kadada gunanya gasanku. 4 Kasih itu sabar wan murah hati, kasih itu kada camburu, kada baparagah, wan kada sombong, 5 kada maulah nang kada pantas, kada mancari kaparluan gasan sorangan haja, kada mudah sarik, kada mamparhitungakan kasalahan urang lain, 6 kada himung bila ada nang kadabaik, sabaliknya himung banar wan nang bujur. 7 Kasih itu tahan mananggung sabarataannya, mamparcayai sabarataannya, wan sabar mananggung sabarataannya. 8 Kasih kada bisa habis, Tatapi nubuatan pacangan kadada; bahasa-bahasa ruh cagar ampih; wan pangatahuan pacangan dilanyapakan. 9 Sabab, kita paham sabagian haja wan kita banubuat sabagian haja. 10 Tatapi, pabila nang sampurna datang, nang sabagian itu cagar dihilangakan. 11 Rahat aku kanakan, aku bapander nangkaya kanakan, aku bapikir nangkaya kanakan, wan bahitung nangkaya kanakan. Imbah aku dewasa, kada lagi nangkaya kanakan itu. 12 Lantaran wayahini kita malihat nangkaya intang caramin kada tapi jalas, tatapi kena kita bahadapan muha. Wayahini, aku hinggan pinandu sabagian haja, tatapi kena aku cagar pinandu sabarataannya. 13 Jadi, wayahini katiga hal ini nang tatap ada, yaitu iman, pangharapan, wan kasih; tatapi nang paling ganal dari katiganya adalah kasih.