1
۱۔ جہڑے دِناں وچ رہنمائی قاضیاں دے ہتھ وچ سی اوناں دِناں وچ ملک وچ کال پیا تے یہودا تے بیت الحم دا اک بندہ اپنی بیوی تے دہ پُتراں نال کچھ دِناں لیٗ موآب دےملک وچ رہین لگا
2
۲۔ تے اُوس بندے د ا ناں الملک تے اودی بیوی دا ناں نعومی سی تے اوہدے پُتراں دا ناں محلول تے کلیون سی تے او یہودا تے بیت الم دے افراتی گھرانے توں سی تے ہن او موآب دے ملک دے وچ چلے گیٗے تے اوتھے رہین لگے۔
3
۳۔ اینج ہویا کہ نعومی دا خاوند الملک مر گیا تے او اپنے دوھاں پُتراں دے نال رہین لگی۔
4
۴۔ اوہدے پُتراں نیں دو موآبی عورتاں دے نال ویاہ کر لیتا۔ اوناں وچوں اک دا ناں عرفہ تے دوجی دا ناں رُوت سی تقریباً دس وڑھے اوتھے ر ہین توں بعد۔
5
۵۔ محلول تے کلیون دوویں مر گٗے تے نعومی اپنے دواں پُتراں تے اپنے خاوند تو خالی ہوگئی۔
6
۶۔ تے جدوں نعومی نے سُنیا کہ موآب دے ملک وچ خداوند نے اپنے لوکاں تے رحم کیتا تے اوناں نوں ر وٹی دیتی اے تے اپنیاں دوھاں نوھواں دے نال اپنے دیس جان واسطے تیار کرن لگی۔
7
۷۔ تے اونے اپنیاں دوواں نواں نوں نال لیتا تے اوس جگہ نوں چھڈ دیتا جہٹری جگہ تے او ریندے سی تے اوس وڈے رستے تے نکل پٗی جہڑی یہودا دے ملک وچ جاندا اے۔
8
۸۔ تے فیر نعومی نیں اپنی دوناں نوھواں نوں آکھیا کہ تُسی اپنے اپنے ماپیاں تے ٹُر جاوٗ جیویں تُسی اپنے اپنے مرے ہوۓ خاوند نوں تے میرے تے مہربان سی اونج ای خداوند تہاڑے تے مہربان ہوئے۔
9
۹۔ تے خداوند کرے کہ تُسی فیر ویاہ کر لو تے اپنے اپنے خاوند دے گھر وچ سکونت کرو تے فیر اونے اوناں نوں چومیا تے بُوہت زیادہ رون لگی۔
10
۱۰۔ تے او فیر بولیاں کہ اسیں تے تیرے نال ہی جاواں گیاں تیرے لوکاں دے وچ۔
11
۱۱۔ تے نعومی نے آکھیا میریو دِھیو تُسی اپنے اپنے گھر وچ چلیاں جاوٗ۔ تُسی میرے نال کِنویں جاوٗ گیاں؟ کیوجے میرے کوئی ہور پُتر نیں جہڑےتہاڑے خاوند بن جاون؟
12
۱۲۔ جاوٗ تے گھر واپس موڑ جاوٗ اے میری دھیو کیوجے ھُن میں وڈھیری ہو گیٗ ھُن میں دُوجا خاوند نیں کر سکدی تے جے میں سوچاں کہ میرے واسطے ہون وی اُمید باقی اے تے آج میرا خاوند ہوندا تے میں تہاڑے واسطے پُتر جمدی۔
13
۱۳۔ تے فیر کی تُسی اوناں دا جواں ہون تیک انتظار کر دیاں؟ تے کی تُسی اوناں لیٗ کنواریاں ریندیاں؟ نیں میری دِھیو اے میرے واسطے سوچنا تہاڑے نالوں زیادہ اوکھا اے۔ کیوجے خداوند دا ہتھ میرے خلاف اٹھ چکیا اے۔
14
۱۴۔ تے ایس تے او رون لگ پیئٗ تے فیر عرفہ نے اپنی سس نوں چومیا تے اونوں الودع بول کے چل پیئٗ تے رُوت اودے نال چمیٹ گئٗ۔
15
۱۵۔ تے نعومی نے کیا کے ویکھ تیرئ جٹھانئ اپنے لوکاں تے اپنے دیوتاں دے کول جا رہی اے تُو وی اوہدے نال چلئ جا۔
16
۱۶۔ تے رُوت نے آکھیا کے تُو ضد نہ کر کے میں تینوں چھڈ دیاں یا تیرے تو دُور ٹر جاواں جھیتے تُو جاویں گئ میں وئ اوتھے جاواں گئ۔ جھیتے تُوں رویں گئ اوتھے میں رواں گئ۔ جہڑے تیرے لوک نیں اوہی میرے لوک نیں جہڑا تیرا خدا اے او اِی میرا خدا اے۔
17
۱۷۔ جھتےتُوں مریں گی اُوتھے ہی میں مراں گی اُوتھے ای میں دفن ہواں گی۔ جے موت توں علاوہ کوئی مینوں تیرے توں وکِھریاں کرے تے فیر خداوند مینوں ایس توں زیادہ سختی دے نال پیش آوے۔
18
۱۸۔ تے جدوں نعومی نے ویکھیا کہ رُوت نے میرے نال جان دی تیاری کر لئی اے تے فیر اونے ضد نہ کیتی۔
19
۱۹۔ تے او دویویں چلدیاں رہیاں ایتھوں تیک کہ بیت الحم وچ جا پونچیاں تے جدوں او بیت الحم وچ پونچیاں تے سارے شہر وچ اوناں دی وجہ تو رولا پے گیا۔ تے عورتاں کہین لگیاں کہ ایں تے نعومی اے۔ اوہدے تو علاوہ ہور کون ہو سکدی اے؟
20
۲۰۔ اونے اوناں نوں آکھیا مینوں نعومی نہ آکھو بلکہ مینوں مارہ آکھو کیوجے خداوند نیں میری زندگی سخت کر دیتی اے۔
21
۲۱۔ میں تے بھری ہوئی گیٗ ساں تے خداوند نے مینوں خالی موڑ لیاندا اے تے فیر مینوں نعومی کیوں کہندے او۔ خداوند نے میرے اُتے مصبت بھیجی اے تے خدا نے مینوں بد نصیب کر دتا اے۔
22
۲۲۔ جدوں نعومی موآب وچوں اپنی موآبی نھوں رُوت دے نال واپس ائی تے بیت الم وچ جِواں دی فصل وڈن دی رُت آ چُکی سی۔