ବିଚାରକଗଣ ଶାସନ କରୁଥିବା ଏକ ସମୟରେ ଏହା ଘଟିଥିଲା।
ଯିହୁଦା ଦେଶରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡ଼ିଲା ତେଣୁ ସେ ଗଲେ।
ଏଲିମେଲଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହୁଅନ୍ତେ ନୟମୀ ବିଧବା ହେଲେ।
ନୟମୀଙ୍କ ପାଇଁ ଦୁଇ ବଧୂମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱାମୀବିହୀନା ଛାଡି ନୟମୀଙ୍କର ପୁତ୍ରମାନଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା।
ସେ ଶୁଣିଲେ ଯେ ସଦାପ୍ରଭୁ ଯିହୁଦାର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଆହାର ଦେଇଅଛନ୍ତି।
ସେ ଚାହୁଁଥିଲେ ଯେ ସେମାନେ ନିଜ ମାତାର ଗୃହକୁ ଫେରିଯାଆନ୍ତୁ।
ସେ ଚାହୁଁଥିଲେ ଯେ ସେମାନେ ଅନ୍ୟ ସ୍ୱାମୀମାନଙ୍କୁ ପାଅନ୍ତୁ।
ସଦାପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ସେ ବିଶ୍ୱାସ କଲେ।
ସେ କହିଲେ, “ଯେହେତୁ ତୁମ୍ଭେ ଯେଉଁଠାକୁ ଯିବ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେହିଠାକୁ ଯିବି; ତୁମ୍ଭେ ଯେଉଁଠାରେ ରହିବ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେହିଠାରେ ରହିବି; ତୁମ୍ଭର ଲୋକ ହିଁ ମୋହର ଲୋକ ଓ ତୁମ୍ଭର ପରମେଶ୍ୱର ହିଁ ମୋହର ପରମେଶ୍ୱର ହେବେ। ତୁମ୍ଭେ ଯେଉଁଠାରେ ମରିବ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେହିଠାରେ ମରିବି ଓ ସେହିଠାରେ ମୋହର କବର ହେବ; କେବଳ ମୃତ୍ୟୁ ଛଡ଼ା ଆଉ କିଛି ହିଁ ଯେବେ ତୁମ୍ଭକୁ ଓ ମୋତେ ବିଚ୍ଛେଦ କରଇ, ତେବେ ସଦାପ୍ରଭୁ ସେହି ଦଣ୍ଡ, ମଧ୍ୟ ତହିଁରୁ ଅଧିକ ମୋତେ ଦେଉନ୍ତୁ।”
ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ନୟମୀଙ୍କ ସହ ରହିବେ ବୋଲି କହିଲେ।
ସେ ବେଥଲିହିମକୁ ଫେରିଗଲେ।
ସେ ତାଙ୍କୁ ମାରା (ତିକ୍ତ) ବୋଲି ଡାକିବାକୁ କହିଲେ; ଯେହେତୁ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଅତି ତିକ୍ତ ବ୍ୟବହାର କରିଅଛନ୍ତି ବୋଲି ସେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ।
ଏହା ଯବ-ଶସ୍ୟଚ୍ଛେଦନର ଆରମ୍ଭ ସମୟ ଥିଲା।