¹ Digo entón: Por caso, Deus rexeitou seu pobo? Nunca! Porque eu tamén son israelí,descendente de Abraham, da tribo de Benxamín. ² Deus non rexeitou seu pobo, que coñeceu con anterioridade. Ou non sabedes o que di a Escritura na pasaxe sobre Elías, como suplica a Deus contra Israel: ³ Señor, deron morte a teus profetas, derrubaron teus altares; e só fiquei eu, e atentan contra a miña vida? ⁴ Pero, que lle di a resposta divina?:Reservei para min sete mil homes que non dobraron o xeonllo a Baal. ⁵ E do mesmo modo, tamén ficou no tempo presente un remanente conforme a elección da graza de Deus. ⁶ Pero se é por graza, xa non é a base de obras, doutra maneira a graza non é graza. E se por obras, xa non é graza; doutra maneira a obra xa non é obra. ⁷ Entón que? Aquelo que Israel procura non o alcanzou, pero os que foron escollidos alcanzárono e os demais foron endurecidos; ⁸ así está escrito: Deus deulles un espíritu de perplexidade, ollos con que non ven e ouvidos con que non ouven, ata o día de hoxe. ⁹ E David di: O seu banquete convírtase en rede e engano, en pedra de tropezo e pago para eles. ¹⁰ Que seus ollos sexan oscurecidos para que non poidan ver, e dobra súas costas para sempre. ¹¹ Digo entón: tropezaron para caer? Nunca! Pero pola súa transgresión veu a salvación aos xentís, para que tivesen ciumes. ¹² E se a súa transgresión é riqueza para o mundo, e seu fracaso é riqueza para os xentís, canto máis será a súa plenitude! ¹³ Pero falo a vós, xentís. Entón, xa que eu son apóstolo dos xentís, honro meu ministerio, ¹⁴ se dalgunha maneira podo provocar ciumes nos meus compatriotas e salvar a algúns deles. ¹⁵ Pois se rexeitalos é a reconciliación do mundo, que será a súa aprobación, senón vida de entre os mortos? ¹⁶ E se o primeiro anaco de masa é santo, tamén o é toda a masa; e se a raíz é santa, tamén o son as ramaxes. ¹⁷ Porén se algunhas das ramas foron quebradas, e ti, sendo unha oliveira silvestre, fuches inxertado entre elas e fuches feito partícipe con elas do rico zume da raíz da oliveira, ¹⁸ non sexas arrogante coa ramaxe; pero se es arrogante, lembra que non es ti quen sustenta a raíz, senón a raíz é quen te sustenta a ti ¹⁹ Dirás entón: A ramaxe foi quebrada para que eu fose inxertado. ²⁰ Moi certo; foron quebradas pola súa incredulidade, pero ti pola fe manteste firme. Non sexas altivo, mais teme; ²¹ porque se Deus non perdoou as ramas naturais, tampouco a ti te ha perdoar. ²² Mira, pois, a bondade e a severidade de Deus; severidade cos que caeron, pero para ti, bondade de Deus, se permaneces na súa bondade; pola contra, ti tamén serás cortado. ²³ E tamén eles, se non permanecen na súa incredulidade, serán inxertados, pois poderoso é Deus para inxertalos de novo. ²⁴ Porque se ti fuches cortado do que por natureza é unha oliveira silvestre, e contra o natural, fuches inxertado en oliveira cultivada, canto máis estos, que son ramaxe natural, serán inxertadas na súa propia oliveira? ²⁵ Porque non quero irmaos que descoñezades este misterio, para que non sexades sabios na vosa propia opinión: que a Israel aconteceulle un endurecemento parcial atá que teña entrado da plenitude dos xentís. ²⁶ e, deste modo, todo Israel será salvo; así como está escrito: O Libertador virá de Sión; afastará a maldade de Jacob. ²⁷ E este é o meu pacto con eles, cando tire seus pecados. ²⁸ Pero en relación ao Evanxeo, son inimigos pola vosa causa; pero en canto á eleción de Deus, son amados por causa de seus pais; ²⁹ porque os dons e o chamamento de Deus son irrevogables ³⁰ Pois así como vós noutro tempo fostes desobedientes a Deus, pero agora se vos mostrou misericordia por razón da desobediencia deles, ³¹ así tamén agora estes foron desobedientes, para que pola misericordia mostrada a vós, tamén a eles agora se lles mostre misericordia. ³² Porque Deus encerrou a todos en desobediencia para mostrar misericordia a todos. ³³ Oh profundidade das riquezas e da sabiduría e do conecemento de Deus! Cuan insondábeis son seus xuizos e impenetrables seus camiños! ³⁴ Pois quen coñeceu a mente do Señor? Ou quen chegou a ser seu conselleiro? ³⁵ Ou quen lle deu a El primeiro para que se lle teña que recompensar? ³⁶ Porque del, por El e para El son todas as cousas. A El sexa a gloria para sempre. Amén