Do director Maskil. Dos fillos de Coré ¹ Como o cervo suspira polas correntes de auga, así suspira por ti a miña alma, ó Deus! ² A miña alma ten sede do Señor, do Deus vivo; Cando irei e me presentarei diante do Señor? ³ As miñas bágoas foron o meu pan de día e de noite, mentres me dicían a cotío: Onde está o teu Deus? ⁴ Lémbrome destas cousas, e alivia a miña alma dentro de min; de como ía eu coa multitude e guiábaa ata a casa de Deus, con voz de louvanza e ledicia coa multitude en festa. ⁵ Por que te abates, miña alma, e por que te desacougas en min? Espera no Señor, porque aínda hei louvalo de novo, pola salvación da súa face. ⁶ Ó meu Deus!, a miña alma está abatida en min por iso me lembro de ti desde a terra do Xordán e desde os cumios do Hermón, desde o monte Mizar. ⁷ Un abismo chama a outro abismo á voz das túas fervenzas; todas as túas ondas e vagas pasaron sobre min. ⁸ De día mandará o Señor a súa misericordia e de noite a súa cantiga estará comigo na oración ao Deus da miña vida. ⁹ Ó Deus!, miña Rocha*rocha, direi: Por que te esqueciches de min? Por que teño que andar triste na opresión do inimigo? ¹⁰ Como quen quebranta os meus ósos, afréntanme os meus inimigos cando me din todo o día: Onde está o teu Deus? ¹¹ Por que te abates, miña alma, e por que te desacougas en min? Espera no Señor, porque aínda hei louvalo de novo. El é a salvación do meu ser e meu Deus!