¹ Entón o reino dos ceos será semellante a dez virxes que tomando as súas lámpadas, saíron a recibir ao noivo. ² E cinco delas eran insensatas, e cinco prudentes. ³ Porque as insensatas, ao tomar as súas lámpadas, non tomaron aceite consigo, ⁴ pero as prudentes tomaron aceite en frascos xunto coas súas lámpadas. ⁵ Ao tardarse o noivo, a todas deulles soño e durmíronse. ⁶ Pero a medianoite oíuse un clamor: «Aquí está o noivo! Saíde a recibilo». ⁷ Entón todas aquelas virxes levantáronse e arranxaron as súas lámpadas. ⁸ E as insensatas dixeron ás prudentes: «Dádenos do voso aceite, porque as nosas lámpadas apáganse». ⁹ Pero as prudentes responderon, dicindo: «Non, non sexa que non haxa suficiente para nós e para vós; ide máis ben aos que venden e comprade para vós». ¹⁰ E mentres elas ían comprar, veu o noivo, e as que estaban preparadas entraron con el ao banquete de vodas, e pechouse a porta. ¹¹ Despois viñeron tamén as outras virxes, dicindo: «Señor, señor, ábrenos». ¹² Pero respondendo el, dixo: «En verdade dígovos que non vos coñezo». ¹³ Velade, pois, porque non sabedes nin o día nin a hora. ¹⁴ Porque o reino dos ceos é como un home que ao emprender unha viaxe, chamou aos seus servos e encomendoulles os seus bens. ¹⁵ E a un deulle cinco talentos, a outro dous, e a outro un, a cada un conforme á súa capacidade; e foise de viaxe. ¹⁶ O que recibira os cinco talentos, enseguida foi e negociou con eles e gañou outros cinco talentos. ¹⁷ Así mesmo o que recibira os dous talentos gañou outros dous. ¹⁸ Pero o que recibira un, foi e cavou na terra e escondeu o diñeiro do seu señor. ¹⁹ Despois de moito tempo veu o señor daqueles servos, e arranxou contas con eles. ²⁰ E chegando o que recibira os cinco talentos, trouxo outros cinco talentos, dicindo: «Señor, entregáchesme cinco talentos; mira, gañei outros cinco talentos». ²¹ O seu señor díxolle: «Ben, servo bo e fiel; no pouco fuches fiel, sobre moito poñereiche; entra no gozo do teu señor». ²² Chegando tamén o dos dous talentos, dixo: «Señor, entregáchesme dous talentos; mira, gañei outros dous talentos». ²³ O seu señor díxolle: «Ben, servo bo e fiel; no pouco fuches fiel, sobre moito poñereiche; entra no gozo do teu señor». ²⁴ Pero chegando tamén o que recibira un talento, dixo: «Señor, eu sabía que es un home duro, que segas onde non sementaches e recolles onde non esparexiches, ²⁵ e tiven medo, e fun e escondín o teu talento na terra; mira, aquí tes o que é teu». ²⁶ Pero o seu señor respondeu, e díxolle: «Servo malo e preguiceiro, sabías que siego onde non sementei, e que recollo onde non esparexín. ²⁷ Debías entón poñer o meu diñeiro no banco, e ao chegar eu recibise o meu diñeiro con intereses. ²⁸ Por tanto, quitádelle o talento e dádello ao que ten os dez talentos». ²⁹ Porque a todo o que ten, máis se lle dará, e terá en abundancia; pero ao que non ten, aínda o que ten quitaráselle. ³⁰ E ao servo inútil, botádeo nas tebras de fóra; alí será o pranto e o renxer de dentes. ³¹ Pero cando o Fillo do Home veña na súa gloria, e todos os anxos con El, entón sentará no trono da súa gloria; ³² e serán reunidas diante del todas as nacións; e separará a uns doutros, como o pastor separa as ovellas dos cabritos. ³³ E poñerá as ovellas á súa dereita e os cabritos á súa esquerda. ³⁴ Entón o Rey dirá aos da súa dereita: «Vide, benditos do meu Pai, herdade o reino preparado para vós desde a fundación do mundo. ³⁵ Porque tiven fame, e déstesme para comer; tiven sede, e déstesme de beber; fun forasteiro, e recibístesme; ³⁶ estaba espido, e vestístesme; enfermo, e visitástesme; no cárcere, e viñestes a min». ³⁷ Entón os xustos responderanlle, dicindo: «Señor, cando che vimos famento, e démosche para comer, ou sediento, e démosche de beber? ³⁸ E cando che vimos como forasteiro, e recibímosche, ou espido, e vestímosche? ³⁹ E cando che vimos enfermo, ou no cárcere, e viñemos a ti?». ⁴⁰ Respondendo o Rey, diralles: «En verdade dígovos que en canto o fixestes a un destes irmáns meus, aínda aos máis pequenos, a min fixéstelo». ⁴¹ Entón dirá tamén aos da súa esquerda: «Apartádevos de min, malditos, ao lume eterno que foi preparado para o diaño e os seus anxos. ⁴² Porque tiven fame, e non me destes para comer, tiven sede, e non me destes de beber; ⁴³ fun forasteiro, e non me recibistes; estaba espido, e non me vestistes; enfermo, e no cárcere, e non me visitastes». ⁴⁴ Entón eles tamén responderán, dicindo: «Señor, cando che vimos famento, ou sediento, ou como forasteiro, ou espido, ou enfermo, ou no cárcere, e non che servimos?». ⁴⁵ El entón responderalles, dicindo: «En verdade dígovos que en canto non o fixestes a un dos máis pequenos destes, tampouco a min fixéstelo». ⁴⁶ E estes irán ao castigo eterno, pero os xustos á vida eterna.