¹ Naquel momento achegáronse os discípulos a Xesús, dicindo: Quen é, entón, o maior no reino dos ceos? ² E El, chamando a un neno, púxoo no medio deles, ³ e dixo: En verdade dígovos que se non vos convertedes e facédesvos como nenos, non entraredes no reino dos ceos. ⁴ Así pois, calquera que se humille como este neno, ese é o maior no reino dos ceos. ⁵ E o que reciba a un neno como este no meu nome, a min recíbeme. ⁶ Pero ao que faga tropezar a un destes pequeniños que cren en min, mellor seríalle que lle colgasen ao pescozo unha pedra de muíño das que move un asno, e que se afogase no profundo do mar. ⁷ Ai do mundo polas súas pedras de tropezo! Porque é inevitable que veñan pedras de tropezo; pero ai daquel home por quen vén o tropezo! ⁸ E se a túa man ou o teu pé éche ocasión de pecar, córtacho e bótao de ti; éche mellor entrar na vida manco ou collo, que tendo dúas mans e dous pés, ser botado no lume eterno. ⁹ E se o teu ollo éche ocasión de pecar, arríncacho e bótao de ti. Éche mellor entrar na vida cun só ollo, que tendo dous ollos, ser botado no inferno de lume. ¹⁰ Mirade que non desprecedes a un destes pequeniños, porque vos digo que os seus anxos nos ceos contemplan sempre o rostro do meu Pai que está nos ceos. ¹¹ Porque o Fillo do Home veu a salvar o que se perdeu. ¹² Que vos parece? Se un home ten cen ovellas e unha delas hase descarriado, non deixa as noventa e nove nos montes, e vai en busca da descarriada? ¹³ E se sucede que a acha, en verdade dígovos que se regocija máis por esta que polas noventa e nove que non se han descarriado. ¹⁴ Así, non é a vontade de o voso Pai que está nos ceos que se perda un destes pequeniños. ¹⁵ E se o teu irmán peca, ve e repréndeo a soas; se che escoita, gañaches ao teu irmán. ¹⁶ Pero se non che escoita, leva contigo a un ou a dous máis, para que toda palabra sexa confirmada por boca de dúas ou tres testemuñas. ¹⁷ E se rexeita escoitalos, dio á igrexa; e se tamén rexeita escoitar á igrexa, sexa para ti como o xentil e o recadador de impostos. ¹⁸ En verdade dígovos: todo o que atedes na terra, será atado no ceo; e todo o que desatedes na terra, será desatado no ceo. ¹⁹ Ademais dígovos, que se dous de vós póñense de acordo sobre calquera cousa que pidan aquí na terra, seralles feito por o meu Pai que está nos ceos. ²⁰ Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles. ^{21 22} Entón achegóuselle Pedro, e díxolle: Señor, cantas veces pecará o meu irmán contra min que eu haxa de perdoalo? Ata sete veces? Xesús díxolle: Non che digo ata sete veces, senón ata setenta veces sete. ²³ Por iso, o reino dos ceos pode compararse a certo rei que quixo axustar contas cos seus servos. ²⁴ E ao comezar a axustalas, foille presentado un que lle debía dez mil talentos. ²⁵ Pero non tendo el con que pagar, o seu señor ordenou que o vendesen, xunto coa súa muller e fillos e todo canto posuía, e así pagase a débeda. ²⁶ Entón o servo caeu prostrado diante del, dicindo: «Ten paciencia comigo e todo cho pagarei». ²⁷ E o señor daquel servo tivo compaixón, e soltouno e perdooulle a débeda. ²⁸ Pero ao saír aquel servo, atopou a un dos seus consiervos que lle debía cen denarios, e botándolle man, afogábao, dicindo: «Paga o que debes». ²⁹ Entón o seu consiervo, caendo aos seus pés, suplicáballe, dicindo: «Ten paciencia comigo e pagareiche». Con todo, el non quixo, senón que foi e botouno no cárcere ata que pagase o que debía. ³⁰ Con todo, el non quixo, senón que foi e botouno no cárcere ata que pagase o que debía. ³¹ Así que cando viron os seus consiervos o que pasara, se entristecieron moito, e foron e contaron ao seu señor todo o que sucedera. ^{32 33} Entón, chamándoo o seu señor, díxolle: «Servo malvado, perdoeiche toda aquela débeda porque me suplicaches. Non deberías ti tamén haberche compadecido do teu consiervo, así que eu tiven compaixón de ti?». ³⁴ E enfurecido o seu señor, entregouno aos verdugos ata que pagase todo o que lle debía. ³⁵ Así tamén o meu Pai celestial fará convosco, se non perdoades de corazón cada un ao seu irmán.