¹ E unha vez a salvo, foi que soubemos que a illa tiña por nome Malta. ² E os nativos mostráronnos o seu agarimo, porque por mor da chuva e do frío, fixeron lume e acolléronnos a todos. ³ Pero cando Pablo recolleu algunhas ramas secas e as botou no lume, unha víbora saiu fuxindo da calor e traboulle na man. ⁴ E os nativos, cando viron que o animal penduraba da súa man, dicían entre eles: abofé que este home é un asasino, pois mesmo que foi salvado do mar, a Xustiza non lle deixou vivir. ⁵ Pablo, sacudindo a víbora da man, botouna ao lume e non sufriu dano algún. ⁶ E eles agardaban que comezara a incharse, ou que de súpeto caera morto. Mais despois de moito agardar e vendo que nada malo lle pasaba, mudaron de parecer e dixeron que era un deus. ⁷ Preto de alí había uns terreos do home principal da illa, chamado Publio, que nos recibiu e nos hospedou bondadosamente por tres días. ⁸ E sucedeu que o pai de Publio xacía na cama, adoecido con febre e disentería; e Pablo entrou a velo, e despois de orar puxo as mans sobre él, e sanouno. ⁹ Cando pasou isto, os demáis nativos da illa que tiñan enfermidades viñan a él e eran curados. ¹⁰ Tamén nos honraron con moitas atencións, e ao zarpar abastecéronnos con todo o necesario. ¹¹ Despois de tres meses, fixémonos á vela nunha nave alexandrina que invernara na illa e levaba como insignia a Dióscuros. ^{(os xemelgos Cástor e Pólux) 12} Cando chegamos a Siracusa, quedamos alí por tres días. ¹³ E zarpando de alí, seguimos pola costa ata chegar a Rexio. Ao día seguinte púxose o vento do sur, e en dous días chegamos a Puteoli. ¹⁴ Alí atopamos a algúns irmáns que nos invitaron a quedar con eles por sete días. E así chegamos a Roma. ¹⁵ Cando os irmáns souberon da nosa chegada, viñeron dende aló a recibirnos ata o Foro de Apio e As tres Tabernas; e cando Pablo alcanzou a velos, deu gracias a Deus e colleu folgos. ¹⁶ Cando entramos en Roma, permitíuselle a Pablo vivir aparte, custodiado por un soldado. ¹⁷ E aconteceu que tres días despois, el convocou aos principais dos xudeus e unha vez reunidos díxolles: irmáns, sen ter feito nada na contra do noso pobo nen contra das tradicións dos nosos devanceiros, dende Xerusalén fun entregado preso nas mans dos romanos. ¹⁸ E cando me interrogaron, quixeron soltarme, pois non atoparon causa para condearme a morte. ¹⁹ Pero cando os xudeus se opuxeron, vinme na obriga de apelar ao César, mais non porque tivese algunha acusación na contra do meu pobo. ²⁰ Polo tanto, por esta razón pedín vervos e falarvos, porque pola causa da esperanza de Israel é que levo enriba esta cadea. ²¹ E eles dixeron: nós nen recibimos cartas de Xudea sobre ti, nen se achegou aquí ningún dos teus irmáns informando ou falando cousa mala de ti. ²² Pero desexamos oír de ti o que ensinas, porque o que sabemos desta secta é que en todas partes se fala en contra dela. ²³ E poñéndolles día, viñeron moitos onde el descansaba, e da mañá á tarde explicáballes testificando fielmente sobre o reino de Deus, e procurando persuadilos sobre Xesús, tanto pola lei de Moisés coma polos profetas. ²⁴ Algúns eran convencidos co que se dicía, pero outros non crían. ²⁵ E estando en desacordo entre eles despedíronse despois de que Pablo engadiu unha palabra máis: ben falou o Espírito Santo por medio do profeta Isaías aos vosos devanceiros, ²⁶ dicindo: vai a este pobo e di: "ao oír oiredes, e de ningún xeito entenderedes; e vendo veredes, e de ningún xeito percibiredes, ²⁷ porque o corazón deste pobo endureceuse, e con dificultade oen os seus oídos; e pecharon os seus ollos; non sexa que vexan cos ollos, e oian cos oídos, e entendan co corazón, e se arrepintan, e Eu os sane. ²⁸ Sabede, polo tanto, que esta salvación de Deus foi enviada aos xentís. Eles sí oirán. ²⁹ E dito isto, os xudeus marcharon, rifando entre eles. ³⁰ E Pablo quedou por dous anos enteiros na habitación que alquilaba, e recibía a todos os que o ían ver, ³¹ predicando o reino de Deus, e ensinando todo o concerniente ao Señor Xesús Cristo con toda liberdade, sen estorbo.